Op Love Me Some gaan ze lekker verder waar ze de vorige keer gebleven waren, met stevig rockende swampblues en soms verrassend poppy lijntjes. In een bezetting met twee gitaristen, een mondharmonicaspeler en een drummer zorgen ze voor een verrassend toegankelijk geluid in korte songs vol gruizige gitaren en mondharmonica. De omschrijvingen die ze zelf gebruiken voor hun muziek hebben het over The Black Keys die jammen met John Lee Hooker of over Morphine met Little Walter en dat klinkt verrassend logisch als je het album beluistert.
De swampblues is nooit ver weg door de gitaren en mondharmonica, maar de songs, de zanglijnen en de drums trekken het vaak een veel modernere en veel poppyer hoek in. Luister maar eens naar de hi-hat die in Bring It On halverwege ineens associaties met disco oproept, de drumpartij in Get Me Out Of Here of A Girl Like You.
De songs zijn allemaal kort en puntig. Een ronkende riff, een catchy zanglijn en na nog geen 4 minuten – en meestal nog een stuk korter – is het alweer voorbij. Maar ondertussen komt er het een na het andere lekkere deuntje voorbij waar de harmonica vaak de rol heeft die bij veel andere bands voor een leadgitaar is weggelegd: het steeds weer inkleuren van de riff, de versierinkjes in de coupletten en hier en daar een soort minisolootje.
Het sterke punt zit ‘m juist in het feit dat de tracks zo kort zijn. Het knort lekker voort en voordat het in het moeras kan vastlopen komt er weer een volgende fijne track langs. Soms moet je het niet te ingewikkeld maken. De Boogie Beasts hebben dat helemaal door.
Boogie Beasts website