De band werd via Facebook al aanbevolen door Pagan’s Mind en zullen de komende tijd Evergrey vergezellen op hun tour. Dat is niet zo heel verwonderlijk, omdat de muziek van Borealis wel de nodige overeenkomsten kent met het geluid van Evergrey (bijvoorbeeld in het nummer Purgatory zelf). De twaalf nummers op het album worden gesierd door uitstekend en strak drumwerk van Sean Dowell. Hij zorgt er zeker voor dat de nummers krachtig naar voren worden geschoven. Zanger Matt Marinelli is daarbij de tweede belangrijke factor. Zijn wat schorre stem is kenmerkend voor het geluid van de band, waarbij hij meer ingetogen kan zijn, maar zeker ook heel krachtig in de stevigere stukken (onder meer de refreinen). Dit komt vooral naar voren in onder meer Past The Veil, Revelation, Place Of Darkness en The Chosen One, waarin toetsenist Sean Werlick extra ruimte krijgt in een solistisch samenspel met gitarist Mike Briguglio. De klassieke powermetal waar we over praten krijgt de nodige progressieve elementen in nummers als het meespelepende My Peace en Destiny waarin tempowisselingen de spanning extra doet stijgen.
Mierzoet, maar ontzettend lekker zijn Darkest Sin en Rest My Child. Beide nummers hebben veel muzikale overeenkomsten. De gevoelige snaar wordt zeker geraakt door de snaren van de akoestische gitaar en de cello. Rest My Child begint rustig, maar mondt uit in een bombastisch spektakel dat uiterst geraffineerd bezit van je neemt.
Met Purgatory weet Borealis me, net als bij Fallen From Grace weer helemaal in te pakken. Grote kracht ligt zeker in het feit dat alle nummers op het album in elkaars verlengde liggen en dezelfde hoge kwaliteit kennen. De vijf heren van Borealis vullen elkaar muzikaal helemaal aan en iedere noot, riff, drumslag lijkt raak te zijn in zorgvuldig opgebouwde en uitgebalanceerde nummers. Laat ze niet weer vier jaar doen over de opvolger.
