Borealis – The Offering

Het vierde album van het Canadese Borealis is een feit. Het nieuwe schijfje heet The Offering en openbaart zich in twaalf composities met een kwaliteit die je ondertussen van Borealis mag verwachten. Progressieve powermetal in het genre waarin ook Evergrey opereert.
Ten aanzien van het vorige werk van Borealis gaat de band verder waar het was gebleven. Dat betekent geen nieuwe richtingen, maar gewoon uitstekende powermetal en daar is hier helemaal niets mis mee. Ten aanzien van de line-up mogen we gitarist Ken Fobert weer verwelkomen die  na het album Fall From Grace werd vervangen door Mike Briguglio, maar op The Offering weer terug op het thuishonk is.
Sign OF No Return is opgebouwd uit velerlei lagen waarbij gitarist Ken Fobert, die weer terug is op het thuishonk, zeker de aandacht vraagt met zijn aansprekende gitaargeluid. Met zijn karakteristieke geluid speelt hij een heerlijk spel met het toetsenspel van Sean Werlick die ook op dit album voor de nodige diepte zorgt in het algemene geluid van de band.
In titelnummer The Offering zet drummer Sean Dowell te toon met een krachtig intro waarbij zijn stokken met mokerslagen neerkomen. Hij  krijgt al snel bijval van Ken die met zijn riffs een strak geluid neerzet dat ondersteund wordt door ‘engelengezang’. Over zanger en gitarist Matt Marinelli hoef ik verder niet veel te zeggen. Zijn stemgeluid past me als een handschoen. Heerlijk hoe hij zijn lichtelijk rasperig stemgeluid weet te integreren in het geluid van Borealis. Ook in dit krachtige muzikale decor staat zijn stemgeluid als een huis. Eén ding bevalt met eigenlijk niet aan deze compositie (en een aantal anderen) en dat is dat er sterk wordt gewerkt met een fade-out aan het eind van de compositie. Is het nummer afgelopen en ben ik er nog helemaal niet klaar voor om al naar een volgende compositie te gaan.
In de loop van de tijd is drummer Sean Dowell wat meer naar de voorgrond getreden. Bij de re-release van World Of Silence MMXVII werd het origineel opgenomen in zijn huisstudio en op The Offering werpt hij zich op als producer. Is het daarom misschien dat zijn uitstekende drumwerk zo lekker nadrukkelijk aanwezig is. Dat zal niet de reden zijn, maar het is positief opvallend hoe hij het geheel opstuwt. In River mag gitarist Ken Forbert even lekker soleren en biedt meteen aan springschans voor een uitermate heerlijk intermezzo waarin Sean Dowell met mitrailleurprecisie krachtig uithaalt. Iets dat veelvuldig op het album naar voren komt. Ook Into The Light heeft het opzwepende in zich, mede door het drumwerk waarbij het toetsenspel van Sean Werlick het geheel aanvult.
The Devil’s Hand is een ‘beauty’. Slechts bijgestaan door het geluid van de cello en het akoestische gitaarspel laat Matt Marinelli horen hoe hij met zijn stemgeluid menig hart kan doen smelten. Naar het einde toe zwelt het geluid in kracht aan en werkt Borealis naar een fraai bombastisch hoogtepunt.
In Scarlet Angel klinkt Matt Marinelli met zijn warme timbre in combinatie met de snelheid van de compositie een beetje Coverdale-achtig. De compositie ademt in alles gevoel en dit wordt zeker verder aangewakkerd door het spel met tempo en de diversiteit in sfeer. Het gebruik van een zangeres naast Matt is verrassend en biedt een grote meerwaarde in Scarlet Angel.  Dat immense je-hoofd-vullende-gevoel komt terug in de afsluiter The Ghosts Of Innocence. Een compositie die diverse facetten kent en veelvuldig verandert qua intensiteit en daarbij, mede door de vrouwelijke rol, meteen helemaal binnenkomt. Dat betekent echter niet dat de rest zich inhoudt. Alle registers worden geregeld open getrokken en worden aangevuld met orchestrale elementen. En na afloop van dit epische slotstuk weet ik weer hoe kort negen minuten kunnen duren.
Over de hele linie is The Offering een album dat wederom geen inzakkertjes kent en waar kwaliteit je continu om de oren wordt gesmeten. Ook in The Awakening, The Second Son, Forever Lost en het instrumentale The Path is het op-en-top genieten van het geluid van deze Canadezen. Borealis is daarmee toch één van de bands waarbij de kwaliteit van de composities en het spel van het vijftal onbegrensd hoog is.
The Offering van Borealis is een must-have in je collectie. Zeker wanneer je van Nocturnal Rites of Evergrey houdt. Borealis verdient het dubbel en dwars.