Borealis – World Of Silence MMXVII

Een nieuw album van Borealis? Daar gaat mijn hart sneller van kloppen, want na Fall From Grace uit 2011 en Purgatory uit 2015 ben ik zeer gecharmeerd van het geluid van de band. Twee albums trouwens die tot de beste albums van de desbetreffende jaren gerekend mogen worden. World Of Silence MMXVII is een heruitgave van het gelijknamige (debuut) album dat Borealis in 2008 in eigen beheer opnam. Het leek AFM wel goed om dit debuut nog een keer onder de aandacht te brengen en het vijftal uit Canada leek het dan ook een goed idee om het hele album gewoon opnieuw op te nemen in de (huis)studio van drummer Sean Dowell. Zo gepland en zo gedaan.
Het is allereerst goed om te horen waar de band ooit in 2008 begonnen is en hoe ze in de loop van de tijd ontzettend gegroeid zijn. World Of Silence MMXVII laat een band horen die tot in de finesse het kunstje beheerst om door middel van stevige riffs bruggen te slaan tussen aantrekkelijke melodische refreinen en sterke gitaarsolo’s, hoewel toetsenist Sean Werlick ook regelmatig even een accentje weet te leggen op het geheel. Soms in een goede solo zoals in het aansprekende Lost Voices, maar geeft tevens diepte aan de composities. From The Fading Screams is daar een mooi voorbeeld van. De compositie start prachtig. Het warme stemgeluid van Matt Marinelli klinkt goed. Na een versnelling mag Sean Werlick met zijn vingers de toetsen beroeren en zijn geluid komt meer prominent naar voren om het stokje daarna over te geven aan het gitaarspel van Mike Briguglio. Vanuit de versnelling volgt ook de vertraging dat met strijkers wordt ingezet. Ook in The Afterlife zorgen de keyboards voor een mooi decor. Ook hier wisselingen in tempo en zwaar riffgeschut. Er wordt wederom goed gewerkt met het combineren van stijlen en riffs.
Het totale geluid van Borealis ligt aan de basis van iedere compositie. Het sterke gitaarwerk in Midnight City,  het pompende drumwerk van Sean Dowell in titelnummer World Of Silence en The Dawning Light is krachtig en opzwepend, doch op de goede momenten wat meer ingetogen. En daarbij de wat rasperige en warme zang van Matt Marinelli maken het een genot om World Of Silence MMXVII te beluisteren. Vooral in de epische ballad Divine Answer weet hij de menige gevoelige snaar in de juiste frequentie te laten trillen.
Dat het niet allemaal nog van een leien dakje is gegaan toendertijd blijkt uit Forget The Past. Absoluut geen slecht nummer, maar het grijpt me minder aan. Eyes Of A Dream  is eigenlijk het enige nummer dat niet goed genoeg uit de verf komt. De keyboardmelodie is vrij eenvoudig en de zang is op bepaalde momenten niet heel prettig om naar te luisteren.
Over het algemeen is de conclusie vrij eenvoudig. World Of Silence MMXVII is een mooi voorbeeld van hoe een band zich ontwikkeld heeft en daarbij een mooi voorbeeld van een constante kwaliteit die zeker een vervolg krijgt, omdat de heren hard bezig zijn met het schrijven van nieuw materiaal.