Borehead is een trio uit Zuid-Londen dat instrumentale doom brengt. Na twee EP’s in eigen beheer is er nu hun eerste full album Vita Est Morte Est Vita, een soort conceptalbum voor zover dat in instrumentale doom mogelijk is.
Het albumconcept draait rond the circle of life en is een afdaling in de menselijke psyche. De luisteraar wordt uitgenodigd om (vrij vertaald) te ontdekken, binnen te komen, te begrijpen en te veranderen. Die vier thema’s worden in evenveel tracks uitgewerkt. Estate staat voor het ontdekken en dat gebeurt met een bijzonder 7/8 ritme, kleine verrassingen en een aantal onverwachte muzikale bewegingen.
Circadian is de langste track van het album. Zoals in het leven zelf heeft deze track een mooie opbouw, waarin vaak stukjes hernomen worden en waar er vaak wordt voortgebouwd op muzikale bewegingen. In het concept van de band mondt deze track op het einde uit in ‘begrijpen’, of in het begrijpen van het leven nadat het leven geleefd is. Zoonosis begint als space-doom en staat voor het begrijpen. Borehead vult dat begrip hier niet als een verlossing in, maar als het resultaat van een lange, pijnlijke weg met veel hindernissen. De finale is een opmerkelijke mix van triomf, chaos en verdriet. Doom mag natuurlijk wat donker klinken, moet zelfs donker klinken, maar in het concept van dit album zouden wij bij ‘begrip’ eerder voor een psychedelische eruptie van verlichting gekozen hebben.
Macadamia is de vierde en laatste track van dit album, met in de intro een licht zeurend kerkorgeltje erbij. Muzikaal vind ik dit de sterkste track, Het thema van het concept, de verandering, zit er uiteraard in. Dat was misschien wel het makkelijkste deel van het concept. De songopbouw is hier gewoon subliem, op een paar momentjes na dat het allemaal iets te lang lijkt te duren.
Borehead levert hier een bijzonder fijn eerste full album af dat een brede groep van liefhebbers zal kunnen verleiden. Wie tuk is op instrumentale doom, stoner of postmetal, moet dit album misschien eens een kans geven.