Tijdens deze tour doet Born Of Osiris niet één, maar twee Nederlandse podia aan. Gisteren stond de band op de planken van het Patronaat in Haarlem, terwijl het opgetrommelde publiek vandaag kan genieten van de technisch/progressieve metalcore in Doornroosje, Nijmegen. Het voorprogramma van vanavond is opvallend oranje getint, met optredens van Distant en de nieuwkomers Gallamesh.
Het is pas de derde show voor het in Amsterdam gevestigde Gallamesh, maar de leden hebben duidelijk in andere bands al ervaring opgedaan. Met name gitaristen Jeroen en Guus zetten een degelijke performance neer en tonen hun technische bekwaamheid. De set bevat interessante composities, waarbij de band niet schroomt om her en der een solo in te lassen. Hun strakke metalcore roept associaties op met bands als Lamb Of God en ook vocaal wordt er uit een vergelijkbaar vaatje getapt. Hoewel de zaal nog niet vol staat, wordt er stevig geheadbangd, vooral tijdens de snellere passages. Het optreden is onderhoudend, al valt op dat de zang wat eentonig is en dat het Nederlandse accent door klinkt tijdens de rap-passages. Gallamesh laat echter veel potentieel en kwaliteit zien.
Die andere (deels) Nederlanderse band van vanavond timmert enorm aan de weg en is op het moment van schrijven naar alle waarschijnlijkheid de snelst groeiende en tevens hardste band van ons kikkerlandje. Onder leiding van Alan breekt Distant tegenwoordig iedere zaal en festivalweide af. Het deathcore ensemble sloeg met Heritage een andere, positieve richting in. Waar voorheen de focus lag op breakdowns, wordt er tegenwoordig meer melodie geïntegreerd en dat komt dit optreden ten goede. Natuurlijk zijn er nog genoeg stukken aanwezig om te slamdancen, maar Distant wisselt deze perfect af. Niet alleen instrumentaal wisselt de band voortdurend, ook de frontman toont zich heer en meester door alle vocale stijlen te etaleren.
Een absoluut hoogtepunt is de nieuwe single Loveless Suffering, die vernieuwend klinkt zonder de kenmerkende Distant-stijl te verliezen. De bas is voelbaar en het publiek is ook in deze kleine zaal bijzonder actief, met een wall of death en constante moshpits tot gevolg. De set wordt afgesloten met de titeltrack Heritage. Hoewel Will Ramos tijdens de releaseshow in Baroeg nog op het podium verscheen, moeten we het vandaag (begrijpelijk) zonder zijn aanwezigheid stellen. Niettemin verlaat Distant het podium met een knallend slotakkoord.
Na een half uurtje ombouwen is het tijd voor de Amerikanen van Born Of Osiris. Net als eerder dit jaar spelen ze zonder bassist en toetsenist, aangezien Joe Buras de band eerder dit jaar verliet. Live worden we dus getrakteerd op het samenspel van gitaristen Nick en Lee, oudgedienden Cameron op drums en Ronnie als zanger. Wat daarnaast opvalt is de minieme verandering aan de setlist ten opzichte van dit voorjaar. Slechts de twee recente singles zijn toegevoegd, ten koste van twee nummers van de recente plaat Angel Or Alien.
Dit betekent dat we opnieuw een bijna volledige uitvoering van de debuut-EP The New Reign krijgen. Persoonlijk vind ik dit geen ideale keuze, maar gezien de enthousiaste reacties bij openers My Arms To Damnation en Bow Down, slaat de band de juiste toon aan. Born Of Osiris kan tijdens hun set rekenen op meezingen vanuit het publiek en zelfs enkele crowdsurfers. Het middengedeelte van de set richt zich op recent werk, dat weliswaar nog steeds progressief is, maar een zachtere kant toont met meer clean vocals. Deze zangpartijen, eerder verzorgd door Buras, worden nu overgenomen door McKinney. Hoewel het niveau niet hetzelfde is, verdient het experimenteren in plaats van terugvallen op een backing track respect.
Threat Of Your Presence is mijn persoonlijke favoriet van de laatste plaat en ik zing dan ook luidkeels mee, terwijl het publiek erna iets meer afwachtend reageert bij de nieuwe singles. Deze zitten nog niet zo goed in het geheugen gegrift en daardoor is het wat rustiger in de zaal. Dat veranderd bij publieksfavorieten en tevens afsluiters Brace Legs en het ultra-technische Machine. De band is over de gehele linie op geen enkele fout te betrappen en speelt zelfs de snelste stukken met gemak. Het blijft dan toch jammer dat de heren niks van magnum opus The Discovery spelen. Het gezelschap is er immers kundig genoeg voor. In een klein uur neemt vocalist Ronnie maar weinig te tijd om ons toe te spreken en laat vooral de muziek zijn werk doen, wat hen in staat stelt om vijftien nummers ten gehore te brengen. Born Of Osiris imponeert, maar wordt wel geacht dat ze de volgende keer als volledig ensemble aantreden.