Twee toffe bands uit de Benelux vanavond die garant staan voor energieke live shows. Ideaal voor Hall Of Fame, met hun foyer en sympathieke personeel één van de leukste zaaltjes van Nederland. Ik sprak beide bands voor hun shows, en daarbij was het duidelijk dat ze er veel zin in hebben vanavond. Dat belooft dus wat. Die interviews lees je binnenkort op deze site, maar nu eerst het verslag van deze avond.
De Belgen van Boskat, Vincent van Santfoort (vocals/gitaar) en Tibo Polleunis (drums/backing vocals) brachten onlangs Welcome To Planet Urmit uit. Dit creatieve album is een bijzondere mix van 90s gitaarbands, waar het geluid van Rage Against The Machine gecombineerd wordt met Green Lizard. Die originaliteit vinden we ook terug in het live optreden van de band. Ze laten ons meteen de regels van het optreden weten: “Drink Belgisch bier, love each other, make love not war.” Daar kan ik wel iets mee.
De catchy zanglijnen, spannende riffs en sterke drumwerk kennen we al van het album. Wat nieuw voor ons was de speelse aankleding van het podium en de heren zelf. In hun soort ruimtepakken, die doen denken aan de twee katten op de albumhoes dragen ze bij aan het showelement. De publieksinteractie zoeken ze effectief op, Vincent weet het publiek moeiteloos mee te laten schreeuwen. Even een akoestische gitaar ter hand nemen, het publiek in gaan bij een nummer, op de drums staan spelen, Vincent is een ware showman. De beoogde wall of death bij Fake Walls heeft een tweede kans nodig, het publiek is een beetje in verwarring denk ik door Vincent’s oproep: ”When the beat drops you hug each other en jullie stoppen de thermometer waar de zon niet schijnt”. De live uitvoeringen overtreffen de plaat. Stick To Your Guns rockt extra hard, die black metal achtige explosive op Terreur 5 is nog overweldigender. Tibo mag daar ook laten horen hoe goed hij kan zingen zoals ook bij de verrassende Beyonce cover If I Were A Boy. Kortom, een geweldig optreden.
Na zo’n geweldig voorprogramma kan Tusky maar één ding doen. Meteen vol er in gaan met Going Out en Shit Hits The Fan. Het is meteen duidelijk dat ook hier de podiumpresentatie als een huis staat. Mooi hoe zanger Vladimir een stapje terug doet en de gitaristen en bassist als een soort muur naar voren stappen. Ook Vladimir krijgt de publieksparticipatie op gang en weet de fans mee te laten zingen met Serenade Me hoewel er toch iemand in de zaal roept dat het wel moeilijk is. Babybird blijkt catchy genoeg dat het hele publiek meespringt. En springen, dat doen de mannen van Tusky ook. Het is een genot te zien hoe beweeglijk ze zijn en werkelijk rocken. Als de band dan ook nog van het podium afkomt om in de zaal te spelen hebben ze het publiek natuurlijk helemaal mee, inclusief kleine circle pit. Bij Jawbreaker gaat Vladimir ook nog even crowdsurfend de zaal door.
Waar de nummers op de plaat al prima klinken is het live net een tikkeltje ruiger en opzwepender en meer punkrock. Tel daarbij de geweldige live energie op van een band die gewoon alles geeft en je snapt nu dat je Tusky gewoon live moet gaan zien. Het was een voorrecht om dat vanavond weer te doen.
Foto’s: Charlotte Grips