De eerste festivaldag van Bospop dit jaar begint uitstekend. Het prachtige weer doet de stromende regen die een jaar geleden het festival teisterde snel vergeten. De zaterdag staat zoals gebruikelijk in het teken van artiesten die het grotere publiek aanspreken en de grote hits. Wanneer ik in de vroege middag op het terrein aankom is het al behoorlijk druk. Het prettige van dit festival vind ik de compactheid en de recht-toe-recht-aan mentaliteit. Door maar twee podia aan te houden en er om beurten één act gepland staat blijft het geheel overzichtelijk. Niemand hoeft dus iets te missen.
De eerste band die vandaag mag aftrappen op het hoofdpodium is de getalenteerde Nijmeegse rockband Navarone uit Nijmegen. Wanneer hun optreden is afgelopen start de Kroatische all-girl rockband Luminize op het overdekte tweede podium. Dit is het moment dat ik zelf het terrein betreed en vanuit de verte hoor ik al dat de dames over krachtige rockstemmen beschikken en het publiek enthousiast op hun optreden reageert.
Ik maak een verkenningstocht over het terrein en zie dat er aan van alles is gedacht. Voor de mensen die even wat anders willen dan naar optredens kijken is er o.a. een festivalmarkt. Daarnaast kan men onthaasten in het Route 66 aandoende Crossroads-gedeelte, een apart terreintje binnen het Bospop terrein, waar lounge-stoelen en -banken staan. Aan de inwendige mens is ook goed gedacht gezien de diversiteit aan eettentjes en foodtrucks.
Op de tijd dat de zon op het hoogste punt van de hemel staat betreedt een van Nederlands meest populaire bands Racoon het hoofdpodium. Inmiddels heeft de band al veel hits op zijn naam staan. De combinatie van originele, prettig in het gehoor liggende songs en het karakteristieke rauwe stemgeluid met een snik van Bart van der Weide kan het grote publiek goed bekoren. De band heeft een vierkoppige blazerssectie meegenomen wat het optreden een harmonieus tintje geeft. Racoon trapt af met het nummer Brick By Brick en hits als No Mercy, en vooral Oceaan worden uit volle borst meegezongen. Het tempo lijkt er echter niet echt in te zitten vandaag en zanger Bart geeft later zelf toe last te hebben van de hitte en zegt dat hij niet kan wachten om na het optreden zijn “apenpakje” uit te trekken, een biertje te pakken en keihard K.U.T. hitte te roepen. Erg leuk en toepasselijk op deze tropische dag is dat de band een reggae-versie van Feel Like Flying ten gehore brengt, wat de relaxte sfeer vergroot.
In de tentstage schroeft zangeres Layla Zoe het tempo juist aardig op. Deze zangeres uit Canada past qua muziek en stem in het straatje van Janis Joplin, Beth Hart en Dana Fuchs. Met rauwe bluesrock en een ietwat theatrale performance weet zij het publiek goed te vermaken. Regelmatig “duelleert” zij met gitarist Jan Laacks, alsof ze een pittige conversatie aan het voeren zijn. Tot slot brengt zij, speciaal voor de dames in de zaal, maar toch ook voor de heren, een 15 minuten durende coverversie van It’s A Man’s World waarin zij laat horen wat zij met haar stem kan en dat ze in staat is tot indrukwekkend lange uithalen. Ze vraagt het publiek: “Can You Feel Me?!” En het publiek voelt haar, absoluut… Kippenvel!
Inmiddels hebben zich een hoop fans verzameld voor het hoofdpodium. Ze komen speciaal voor zangeres Anastacia. De populaire zangeres is weer sterk teruggekeerd nadat er in 2013 voor de tweede maal borstkanker bij haar was geconstateerd. Haar meest recente album Resurrection markeert deze terugkeer. Haar band met twee achtergrondzangeressen komen als eerste op en verzorgen het intro van de bekende hit Left Outside Alone en na enkele minuten schrijdt Anastacia tussen de achtergrondzangeressen door het podium op. Helaas is haar stem in het begin niet altijd even goed te horen, maar gelukkig is dit euvel snel verholpen. Met haar krachtige soulstem pakt ze haar publiek helemaal in. Na goedkeurend gefluit uit het publiek probeert zij hen na te doen en geeft lachend toe dat zij totaal niet op haar vingers kan fluiten en dus maar haar keel opzet. Tijdens het nummer Pieces Of A Dream loopt zij het podium af om een selfie-video met enkele fans te maken. Het is duidelijk dat ze een goed contact met haar fans erg belangrijk vindt. Ze omhelst ze en deelt handtekeningen uit. Uiteraard kan haar grootste hit I’m Outta Love niet ontbreken en na een show van 50 minuten (waar eigenlijk 60 minuten voor stond) is het dan helaas alweer voorbij.
In de tentstage is het vervolgens de beurt aan Band Of Friends om hun kunsten te vertonen. Deze band is in 2013 op de Europese Blues Awards uitgeroepen tot beste liveband. Ook op Bospop laten gitarist Marcel Scherpenzeel, bassist Gerry McAvoy en drummer Ted McKenna horen en zien deze titel dik verdiend te hebben. Ze hebben er zichtbaar plezier in en zijn goed op elkaar ingespeeld. Het enthousiasme straalt af op het publiek. Band Of Friends speelt onvervalste blues en brengt grotendeels een hommage aan Rory Gallagher met nummers als Cradle Rock en Bad Penny.
Ook voor de succesvolle rockzangeres Melissa Etheridge, die met haar debuut in 1988 meteen haar grootste hits scoorde, heeft zich een grote groep fans verzameld voor het hoofdpodium. Geamuseerd kijkt ze het publiek in en met haar karakteristieke rauwe, doorleefde stem en gewapend met gitaar zet ze een ouderwets strakke rockshow neer. Tussen de nummers door wisselt ze regelmatig van gitaar. Er wordt wat recenter werk gespeeld, zoals het nummer Monster van haar laatste album I Am M.E. De absolute tophits worden voor het laatst bewaard. Als eerste het op deze bloedhete dag toepasselijke Bring Me Some Water en als afsluiter een uitgebreide versie van Like The Way I Do, waarin een drumsolo en een stukje a capella zang zijn verwerkt.
In de tentstage is het tijd voor een sterk staaltje progressieve rock. Terwijl Melissa Etheridge nog met haar laatste nummer bezig is, is de Schotse zanger Fish inmiddels al begonnen. De voormalige frontman van Marillion is een graag geziene gast in Nederland en doet elk jaar ons land wel aan voor een serie optredens. Zijn set begint met het nummer Pipeline. Hierna spreekt Fish het publiek toe en zegt dat het best gek is dat hij 60 minuten speeltijd gekregen heeft en nu alweer aan het laatste nummer toe is gekomen…Misplaced Childhood, wat luid gejuich in het publiek teweeg brengt. Want deze titel is de naam van een héél album en hij bedoelt dus dat hij dit samen met zijn band in zijn geheel, integraal zal spelen. Op deze manier viert hij het 30-jarige jubileum van dit meest succesvolle Marillion-album. In de hele tent en daarbuiten worden nummers als Lavender en Kayleigh luidkeels meegezongen en aan het einde van dit album is er nog tijd over voor een bonusnummer, en wel Market Square Heroes , een ouder nummer uit Fish zijn Marillion-periode. Als het optreden is afgelopen krijgt de charismatische zanger een staande ovatie in de gehele tent tot ver daarbuiten.
Op de mainstage is het nu de beurt aan de Texaanse zanger/gitarist Gary Clark Jr. Vorig jaar heeft hij een Grammy in ontvangst mogen nemen in de categorie beste traditionele R&B. Muzikaal is het allemaal dik in orde en doet hij bij vlagen een beetje aan Jimi Hendrix denken. Naast veel eigen werk brengt hij met het nummer 3 O’ Clock Blues een ode aan de enkele maanden geleden overleden B.B. King. Echter door zijn statische en wat afstandelijke performance zijn de reacties uit het publiek wat lauw en is het niet heel druk voor het podium. Wat ongetwijfeld ook meespeelt is dat het gewoon etenstijd is. Vooral bij de patatkraam is het erg druk en moeten mensen erg lang wachten voordat ze eindelijk aan de beurt zijn.
In de tentstage is het nu tijd voor de Limburgse singer-songwriter Novastar. Joost Zweegers, zoals hij in het echt heet, komt in zijn eentje het podium op met een akoestische gitaar en brengt op deze manier het gevoelige nummer Because ten gehore. Zijn lichte stem met een hees randje komt hiermee prima tot zijn recht. Halverwege het nummer komen de overige bandleden op en wordt een mooie gevarieerde set gespeeld met nummers als The Best Is Yet To Come, het nieuwe nummer Inside Outside en de hit Wrong. Af en toe verruilt Novastar de gitaar voor de toetsen. Het geheel wordt goed ontvangen door het publiek.
Op de mainstage treedt Ed Kowalczyk, de voormalige zanger van Live, op. Het album Throwing Copper behoort tot een van mijn favorieten en ben dan ook heel benieuwd of hij daar e.e.a. van ten gehore gaat brengen. Tot mijn vreugde is dit inderdaad het geval. Het toeval wil dat Ed veel nummers hiervan op de setlist heeft gezet vanwege het 20-jarige jubileum van dit album. De set begint al goed met het nummer All Over You. De setlist bestaat voornamelijk uit Live-songs als Selling The Drama, I Alone en The Dolphin’s Cry en het nummer Heaven dat hij had geschreven naar aanleiding van de geboorte van zijn 1e dochter. Er is ook ruimte voor enkele solo nummers, maar het is duidelijk dat het publiek vooral de hits die hij had met Live weet te waarderen. Ed’s rauwe stem heeft nog niets aan glans verloren en hij is nog even charmant als altijd. Hij zegt altijd weer blij te zijn als hij weer in Nederland mag optreden. Samen met zijn professionele band weet hij goed te overtuigen. Ter afsluiting wordt de beladen rockballad Overcome gespeeld wat massaal wordt meegezongen.
De afsluiter in de tentstage is zangeres Caro Emerald. Zij zorgt samen met haar muzikanten voor het vrolijkste optreden van de dag, wat goed bijdraagt aan de zomerse sfeer. Het is een drukke bedoening op het podium, met een grote diversiteit aan instrumenten en muzikanten die onderling soms van instrument wisselen. En er is een dj die met elektronische beats de fifties retro-pop een modern tintje geeft. Enkele nieuwe nummers worden gespeeld, waaronder de nieuwe single Quicksand. Caro vertelt dat ze nog druk bezig is met schrijven voor het nieuwe album en dat het nog wel even duurt voordat dit af is. Met hits als Back It Up, Tangled Up, Riviera Life, That Man en A Night Like This gaan in de gehele tent en daarbuiten de voetjes van de vloer.
Eindelijik is het dan tijd voor de grote hoofdact van de avond, ZZ Top. De band heeft al eerder op Bospop gespeeld en het is blijkbaar goed bevallen, want ze zijn weer terug. De band bestaat al sinds 1969 en de bandleden zijn inmiddels ruim de 60 jaar gepasseerd, maar ze blijven altijd een bijzondere verschijning met hun lange baarden. Hun optreden wordt ondersteund met videoclips van o.a. (rollerskatende) mooie vrouwen en cadillacs. Wanneer ze de Jimi Hendrix-cover Foxy Lady spelen verschijnt zijn hoofd in beeld. Van de grote hits passeren Gimme All Your Lovin’ en Sharp Dressed Man de revue. Naar mijn idee hebben de heren hun beste tijd wel een beetje gehad, maar ze zijn toch wel een soort levende legendes geworden en hun optredens blijven vermakelijk om naar te kijken. En zo komt er een einde aan een geslaagde eerste dag van Bospop. Mensen keren huiswaarts of richting camping en velen komen de volgende dag weer terug, wanneer er meer ruimte is voor het stevigere gitaarwerk.
