Dag twee van Bospop is in veel opzichten het tegenovergestelde van de eerste dag. Zowel qua weer als bezoekersaantallen blijft het op zondag ver achter in vergelijking met een dag eerder. Het ontbreken van een of twee grote namen als afsluiter zal de voornaamste reden zijn dat het met ongeveer 8000 bezoekers op zondag nogal tegenvalt qua opkomst. Het verschil met 14000 bezoekers op zaterdag is namelijk wel erg groot. Dit heeft uiteraard te maken met de line-up die op de eerste dag zeer mainstream is en voor ieder wat wils te bieden heeft terwijl de tweede dag meer (hard)rock gericht is en dus meer voor echte liefhebbers bedoeld is.
Het mag de pret echter niet drukken. De zon laat zich weliswaar niet zien en die paar druppels regen zijn te verwaarlozen, de sfeer is prima en de bands hebben er zin in. Aan Pauw de eer om op het hoofdpodium de dag te openen. Er staat nog niet veel publiek op dit vroege tijdstip maar dat deert de jongens niet. De sfeervolle en dromerige klanken van deze jonge psychedelische band zijn ideaal om de dag mee te beginnen. Muzikaal zijn er vergelijkingen met Dewolff en hetzelfde succes van die band lijkt slechts een kwestie van tijd voor Pauw. Voor het Engelse FM begon het succes al in 1984 en dan vooral in hun thuisland. Halverwege jaren 90 was het muzikale klimaat zo veranderd dat er voor de melodieuze rock van de groep geen plek meer was en het voor de heren wel mooi geweest was. Inmiddels is FM alweer enkele jaren actief en bracht de band eerder dit jaar het uitstekende album Heroes and villains uit. De tent loopt goed vol en dat is niet onterecht want onder leiding van zanger/gitarist Steve Overland laat de groep horen in blakende vorm te verkeren. Overland’s stem is nog altijd van ongekend hoog niveau en de catchy nummers slaan goed aan bij het publiek. Het optreden van FM is zonder twijfel een van de hoogtepunten deze dag.
Voor The London Souls lijkt het hoofdpodium iets te groot. Toch komt dit duo aardig uit de verf maar het gevoel blijft dat de retrorock beter tot zijn recht was gekomen in de tent waar het een stuk knusser is en het geluid ook beter is. Onder aanvoering van de altijd charmante Anneke van Giersbergen zet The Gentle Storm de tent op zijn kop. Het album The diary dat onlangs is verschenen krijgt louter positieve recensies en dat heeft uiteraard zijn weerslag op het verwachtingspatroon wat betreft het optreden. Die verwachtingen worden ruimschoots ingelost middels een energieke en opzwepende show. Als er dan ook nog een aantal klassiekers van The Gathering worden gespeeld is het feest compleet. Vooral een geweldige uitvoering van Strange machines gaat erin als koek. Ondanks al haar ervaring blijft Van Giersbergen een ietwat verlegen podiumpersoonlijkheid maar juist daarom niet minder onweerstaanbaar. Alles aan haar is echt en het heeft zo’n enorme charme dat het haar geen enkele moeite kost om het publiek voor zich te winnen. Maar de volledige band draagt bij aan het overtuigende optreden.
Het hoofdpodium is inmiddels volgestouwd met Marshall speakers en dat kan maar een ding betekenen, Black Label Society is in aantocht. De band van zanger en gitaarvirtuoos Zakk Wylde timmert alweer heel wat jaren aan de weg en is een graag geziene act in clubs. Je moet ervan houden natuurlijk want de stoere poses en macho uitstraling zijn nou eenmaal niet voor iedereen weggelegd. Wylde is een fenomenale gitarist maar om nou een ellenlange gitaarsolo te spelen als je maar een uurtje de tijd hebt is enigszins jammer. Verder overtuigd het optreden ook niet. Danko Jones doet het wat dat betreft veel beter. Jones past prima tussen al dit geweld. De opzwepende muziek van de sympathieke Canadees en zijn begeleiders is nou eenmaal uitermate geschikt voor een festival feestje. Tussen al dit geweld zijn Jools Holland & his Rhythm & Blues Orchestra een vreemde eend in de bijt deze dag en was dit gezelschap meer op hun plek geweest op zaterdag. Toch pakt het niet slecht uit want een beetje afwisseling kan natuurlijk geen kwaad. Ook gezien de goede reactie van het publiek. Holland heeft een aantal verrassingen in petto waaronder een gastoptreden van Soft Cell zanger Marc Almond die de jaren 80 klassieker Tainted love vertolkt.
Het Deense Dizzy Mizz Lizzy speelt een ijzersterke set in de tent. De 70s rock van het drietal slaat geweldig aan en wordt bovendien gespeeld alsof ze het hebben uitgevonden. Zeer smaakvol spel en een uitmuntend geluid maken dit optreden tot een van de betere deze dag. Het Zweedse Europe behoeft natuurlijk geen introductie. Met het nieuwe album War of kings bewijst de band nog altijd bestaansrecht te hebben en niet te willen teren op oude successen. Toch komt het festivalpubliek natuurlijk voor de bekende hits die dan ook de grootste bijval krijgen zoals Superstitious, Rock the night, Carrie en het onvermijdelijke The final countdown waarmee het optreden eindigt. Daarna loopt de tent vol voor Thunder. Ook nu blijkt maar weer eens dat de groep nog altijd een klasse apart is op het podium. Niet in de laatste plaats door zanger Danny Bowes die na al die jaren helemaal niets aan kracht heeft ingeleverd. Wat een fantastische stem heeft de beste man nog altijd. De ervaring spat van het podium af. Oude krakers als River of pain, Love walked in en het massaal meegezongen Low life in high places worden afgewisseld met nummers van het uitstekende nieuwe album Wonder days. Ook mooi om te zien dat gitarist Ben Matthews weer van de partij is na een gewonnen strijd tegen Kanker. Hij heeft wel een jasje uitgedaan maar speelt prima en geniet met volle teugen.
Inmiddels is op het hoofdpodium de introtape gestart van het optreden van Dream Theater. Een uurtje is eigenlijk veel te kort voor de heren en ze gaan dan ook voortvarend van start met het geweldige Afterlife. De zang van James LaBrie komt in eerste instantie niet helemaal uit de verf doordat die te zacht in de mix staat maar dat euvel wordt snel verholpen. Daarna is het genieten van o.a. Metropolis part 1, Panic attack, Burning my soul en het geweldige The spirit carries on. Een staande ovatie van het publiek is na afloop het gevolg. Opvallend is dat na het optreden van Dream Theater een groot deel van het publiek naar huis gaat. Daarmee komt de discussie wat betreft de hoofdact dit jaar ook weer op gang want veel bezoekers hadden Dream Theater geschikter gevonden als afsluiter. Of dat ook het geval zou zijn geweest zullen we nooit weten maar het feit is wel dat veel bezoekers het na Dream Theater voor gezien houden. Voor Anathema maakt het niet veel uit. De tent is nog altijd goed gevuld en de sfeervolle progressieve rock van de groep valt prima in de smaak. Een goede keuze als afsluiter in de tent. Muzikaal is Steven Wilson wellicht niet de meest voor de hand liggende naam als hoofdact, visueel en qua geluid doet de multi-instrumentalist er in ieder geval alles aan om Bospop op een waardige manier af te sluiten. Een groot videoscherm en een quadrophonisch geluid zorgen ervoor dat het daar in ieder geval niet aan zal liggen. En inderdaad, Wilson heeft met afstand het beste geluid van de dag. Zelfs tot achterin het terrein is het geluid perfect. De nadruk van het optreden ligt zoals verwacht bij het laatst verschenen album Hand. Cannot. Erase. waarvan o.a. 3 years older, First regret en Routine worden gespeeld. Wilson laat weten heel gelukkig te worden van depressieve muziek en heel depressief te worden van vrolijke muziek. Hij geeft daarmee perfect aan waar zijn kracht ligt want om met luistermuziek de aandacht vast te kunnen houden is niet makkelijk maar Wilson doet het met verve. Als hij dan met Lazarus en Sleep together ook nog eens twee Porcupine Tree klassiekers van stal haalt kan Bospop 2015 eigenlijk niet meer stuk. Tot volgend jaar zullen we maar zeggen!
