Helaas zijn de weergoden ons deze dag niet goed gezind maar dat deerde de bezoekers totaal niet. Regenponcho aan en gaan met die banaan. En het is de uit Nashville afkomstige band, de Cordovas die op het hoofdpodium het spits mogen afbijten. En ze doen dat met bluesy rootsmuziek met een dikke knipoog naar folk en country.
En terwijl de Cordovas hun laatste nummer spelen stroomt de tentstage in rap tempo vol. Niet geheel verwonderlijk want hier
staat de Jimi Hendrix van het Hammondorgel, Lachy Doley en band op het podium. Deze zeer getalenteerde Australiër speelt niet alleen uitstekend op zijn Hammondorgel maar heeft daarnaast ook een meer dan goede rockstem. Dankzij zijn virtuoze hammond spel was Lachy Doley een van de grote sensaties van Bospop 2017, en ook nu weet hij het publiek tot aan het einde van zijn show uitermate te boeien met stevige bluesrock. Na het wervelende optreden van Lachy Doley gingen we met gepaste spoed weer terug naar de mainstage voor de legendarische band Living Colour. Als er een band is die een festival op z’n kop kan zetten dan is het Living Colour wel. Deze uit New York afkomstige band kent maar één versnelling en dat is vol gas. Smullen voor de liefhebbers van soulvolle uithalen, een rauwe attitude en met funk doorvlochten hardrock muziek dus. En ik denk dat ik niet voor mezelf spreek als ik zeg dat ik super genoten heb.
L.A. Woman, Riders On The Storm en Light My Fire. Deze songs zijn onlosmakelijk verbonden met de indringende blik en het charisma van Jim Morrison van de Doors, maar die is helaas al bijna vijftig jaar niet meer onder ons. Gelukkig heeft hij een lookalike, Mike Griffioen, die met zijn Britse metgezellen van The Doors Alive de muziek van deze legende springlevend houden. Ze speelde een uitstekende show, en kregen veel bijval van het publiek die de nummers van het omvangrijke repertoire van The Doors luidkeels meezong. En ook The Cat Empire liet zich op het hoofdpodium van zijn beste kant zien en strooide hun vrolijke, zomerse noten over het publiek heen.
Heel anders ging het er aan toe in de tentstage waar de multi-instrumentalist Jimmy Barnes en band hun opwachting maakte. 
Jimmy Barnes (Barnesy), bekend als frontman van de rockband Cold Chisel is in zijn thuisland een van de populairste en best verkopend muzikanten. Barnes heeft een bijna ongezonde voorliefde voor spierballen-rock en dat liet hij hier horen ook. Hij zong zich zowat de longen uit het lijf en liet zich begeleiden door een aantal uitstekende artiesten, waarvan met name de gitaristen hun gitaren flink lieten scheuren. Rock van de bovenste plank dus.
Op mainstage werd er voortgezet met Flogging Molly, die al meer dan twintig jaar op onnavolgbare wijze traditionele Ierse muziek laat samensmelten met punkrock. En hoewel het na het tweede nummer flink begon te ging regenen bleven de echte die-hards meedeinen en brullen op de muziek en maakte er op het veld een mooi feestje van. En ook de Kovacs lieten zich in de tentstage van hun beste kant zien en leverde een meer dan uitstekende show af.
Daryl Hall en John Oates, wie kent ze niet. Dit duo heeft meer platen verkocht dan iedere andere muzikant in de popgeschiedenis. Mijn verwachtingen van het muzikale duo waren voor aanvang hooggespannen maar echt vlammen deden ze helaas niet. Kaskraker Maneater, I Can’t Go For That en You Make My Dreams Come True waren zowat de enige nummers die mij goed konden bekoren, maar nummers als Rich Girl en Righteous Brothers cover You’ve Lost That Loving Feeling werden zeer matig gezongen. Jammer maar helaas, dus op naar de tentstage waar de Middelburgse singer-songwriter Danny Vera zijn opwachting maakte. En in tegenstelling van zijn voorgangers Hall en Oates zet deze Zeeuwse topper en zijn band een uitstekende show neer.
Op mainstage was het de beurt aan Skunk Anansie. Dit jaar bestaan ze 25 jaar maar dat is Skin en haar mannen niet aan te 
zien. Vanaf het eerste nummer, Charlie Big Potato gaat de beuk erin en krijgen we een zeer energieke, heavy show voorgeschoteld waar stil staan toekijken absoluut onmogelijk is. In de tentstage begonnen John Butler en de zijnen iets later dan verwacht aan hun show omdat het optreden van Skunk Anansie iets uitgelopen was. Maar het was de moeite van het wachten waard. Butler is een briljant gitarist die met zijn banjo en een 12-string gitaar blues, country, folk, hip hop en reggae in zijn stijl vermengt. Het viertal is goed op elkaar ingespeeld en het spelplezier spat ervan af.
De legendarische CCR-frontman John Fogerty behoeft bij het Bospop publiek allang geen introductie meer. Al meerdere malen stond hij hier met fantastische shows op het hoofdpodium. En ook nu weer stal hij de show en strooide hij nummers als Born On The Bayou, Suzie Q, Who’ll Stop The Rain, Have You Ever Seen The Rain, Bad Moon Rising en Proud Mary over het veld uit. Nummers die iedereen kent en die door het 25.000 koppige publiek dan ook luidkeels worden meegezongen. De perfecte afsluiter van deze tweede Bospop dag.
Tekst en Fotografie Barbara van Geffen
