De nummers variëren van mid-tempo naar volle kracht vooruit, waarbij grotendeels uit hetzelfde vaatje wordt getapt als Bolt Thrower en Decapitated maar ook Entombed. Dat wil dus zeggen dat er een dik death ‘n’ roll element in zit, vooral te horen op Dead Blues. De riffs zijn sterk en uniek genoeg om te boeien, vooral bij die waar het tempo lager ligt zoals Molecule Of Life. Marek’s stem is niet heel karakteristiek, maar voldoet aan de diepe, raspende grunt die onmisbaar is binnen het genre. De bas staat dik genoeg in de mix om op te vallen en de drums klinken eens niet als een koekblik. De productie is niet te vet zonder dat het amateuristisch klinkt.
Ik ben dol op power trio’s omdat het geluid dan doorgaans is verschoond van onnodige poespas en tierlantijntjes. Deze plaat is dan ook direct als een klap op je smoel, met uitzondering van het experimentele Brainwash. Dat nummer mag een originele toevoeging zijn, het haalt ook wel een beetje de flow uit de rest van het album. Daar hadden ze beter mee kunnen starten of eindigen, in plaats van het als elfde van de dertien nummers te presenteren.
Laten we deze heren maar eens op tour sturen met hun Poolse collega’s van Behemoth en Vader!