BPMD – American Made

Een uniek project, dit album  met Bobby Blitz (Overkill) op vocals, Mark Portnoy (Sons of Apollo), Mark Mengh op bas (Metal Allegiance) en Phil Demmel (ex-Machine Head, Vi-olence). Het album bestaat uit covers van klassieke of wat obscuurdere rock en blues songs uit de USA. Wat al die nummers gemeen hebben is dat de teksten gewoon super metal zijn, ook al zijn het eigenlijk geen metal songs. Lees onder maar eens de titels als Evil of Tattoo Vampire.
 
Bobby begint het album rock ‘n’ roll door een ode te schreeuwen aan “all the Nashville Pussy”  voor de Ted Nugent song Wang Dang Sweet Poontang te starten en die qua energie te verdubbelen. Na dit stukje vuige rock volgt Toys In The Attic (Aerosmith) een nummer waar de stem van Blitz toch minder lekker op klinkt. Iets te schel voor die song, los van het refrein wat hij een beetje lijkt te verpunken. Dan volgt de cover van Willie Dixon’s Evil. Niet te geloven hoe ze van dit relatief rustige blues nummer een opzwepende metalsong hebben weten te maken. . ZZ Top komt aan de beurt met het feestelijke Beer Drinkers & Hellraisers. Vooral de meerstemmigheid klinkt lekker op dit nummer. Lynyrd Skynyrd’s Saturday Night Special volgt. Aangezien die band al zo veelvuldig de cover-behandeling heeft gehad van metalbands had die van mij niet gehoeven. Blue Öyster Cult’s Tattoo Vampire is zo’n nummer dat nooit een hit is geweest voor die band (dat was natuurlijk Don’t Fear The Reaper) maar een sterke metal inborst heeft waardoor het perfect cover materiaal is voor Blitz en zijn maten. Van Halen’s D.O.A. klinkt prima uit de strot van Blitz en de gitaarsolo’s worden opmerkelijk goed gespeeld. Bobby mag zich heerlijk uitleven in de gilletjes op het eind. Op  James Gang’s Walk Away weet Blitz zich een beetje in te houden en klinkt een wat meer melodieuze kant van de beste man. Toch is het heel wat anders om naar de zoete stem te luisteren op het origineel en de rasp van Blitz. Never In My Life is een lekkere metal versie van deze bluesrock deep cut van Mountain. We’re An American Band (Grand Funk Railroad)s is een zeer toepasselijke afsluiter. Uiteindelijk gaat het daar toch over op dit album, odes aan Amerikaanse bands.
Dit album lijkt geslaagd te zijn in wat Blitz en de rest voor ogen hadden. Een gezellige rock/metal plaat om op te zetten tijdens de BBQ in de tuin van je maten, flinke bak bier en wellicht een pretsigaret er bij. De nummers zijn duidelijk met veel energie ingespeeld. maar je kunt je altijd af bljven vragen wat de meerwaarde is van een cover album. Wat deze plaat echter voor je zal maken of breken is of je dat kenmerkende stemgeluid van Bobby Blitz trekt.