Bradley's Circus – 013 (Tilburg) 11/10/2014

Ik ken Mattanja Joy Bradley intussen ongeveer vijftien jaar, nog van voor de geboorte van het in 2005 opgerichte Bradley’s Circus, de band die vanavond zonder voorprogramma in de kleine zaal van het Tilburgse 013 speelt. Ter compensatie wordt i.i.g. aangekondigd dat de band extra lang zal spelen…
Hoewel de naam van Mattanja in het verleden opgedoken is in o.a. ‘De beste singer songwriter van Nederland’ en ‘De beste zangers van Nederland’ is ze op nationaal niveau nooit zo doorgebroken als bijv. een Douwe Bob of Nielson. Gevolg is dat ik haar dus regelmatig in kleinere zalen gezien heb die dan bezocht worden door een publiek die bewust voor de band en de muziek komen, wat de sfeer alleen maar ten goede komt.
Zo ook vanavond: hoewel de zaal niet helemaal volstroomt, is het gezellig druk voor het podium en op het balkon, en het is duidelijk dat er liefhebbers aanwezig zijn, en niet mensen die vooraan willen staan bij een artiest die toevallig op dat moment populair is. De laatste keer dat ik de band live gezien heb is van voor het laatste album ‘Kickin but not high’. Een album waarvoor de band terug afgereisd is naar Amerika, en waarvan ik vanavond voor het eerst nummers live zal horen.
In de loop van de avond blijkt dat dit album ruim in de setlist vertegenwoordigd is als respectievelijk Perdido na loucura, Forward and back, 60 minute lover, I want you, Jimmy the moose, No ordinary man & The black porch of dreams in de setlist opgenomen zijn naast een mooie vertegenwoordiging van nummers van de overige albums. Hoewel de band trouw is gebleven aan de Contemporary roots & Americana, komen de nummers van het laatste album toch net een tikkeltje anders over dan wat ik van ze gewend ben. Een aangename verandering die de variatie in de sound geeft die welkom is.
De set met een totale speeltijd van bijna twee uur wordt slechts met een minimale hoeveelheid tekst tussen de nummers aan elkaar gepraat. Belangrijkste opmerking van Mattanja is dat ze op korte termijn voor een jaar naar Amerika gaat, en dat dit dus een van de voorlopige laatste keren is dat de band in Nederland live te zien zal zijn. Verder draait de avond voornamelijk om de muziek, verpakt in een show waarin de band het publiek staat te entertainen. Mattanja die bijna letterlijk als ‘girl next door’ op het podium staat. In het bijna tien jarige bestaan van de band is ze lekker casual gebleven, en beheerst ze haar stem perfect van ingetogen in de rustige nummers tot dynamisch met een rauwe rand in de ruigere nummers. Daarbij bijgestaan André op gitaar en Lidewij op mondharmonica, die afwisselend ook regelmatig letterlijk en figuurlijk in de spotlight staan met hun solo. Joris op contrabas en Beewee op drums zijn de opvallend onopvallend aanwezigen: zonder echt op de voorgrond te treden zorgen zij er als ritmesectie voor dat het vooral bij de uptempo nummers moeilijk is om stil te kunnen blijven staan.
De sfeer is opvallend gemoedelijk te noemen in de zaal. De vullingsgraad is perfect voor een prima sfeertje zonder opeengepakt op elkaar te moeten staan. Er is met gemak een wandelingetje naar de bar te maken voor een volgend biertje, en mede door de lange setlist is het ook mogelijk om even kort naar buiten te gaan voor een beetje frisse lucht (het is behoorlijk warm binnen) of een sigaretje zonder bang te hoeven zijn een groot gedeelte van het optreden te moeten missen. Kortom: een heel relaxed avondje met een prima optreden!