De meester van de groove (gitaar) levert met deze plaat een symbiose tussen blues, funk, soul, (zelfs een vleugje) reggae en rock. Het hele album klinkt lekker relaxed. Productioneel gezien zit het prima in elkaar. Er is veel ruimte voor de verschillende instrumenten waarbij het gitaarwerk natuurlijk de hoofdrol vertolkt. Brant Bjork speelt erg natuurlijk en losjes, maar zijn gitaarspel kent toch de nodige complexiteit. Het is misschien wel de grootste kracht van deze plaat. Zonder de andere nummers tekort te doen weet Brant Bjork regelmatig boven zichzelf uit te stijgen met goede nummers, zoals (Mary (You’re Such A Lady), Duke of Dynamite (met een klein beetje psychedelica) en Jesus Was a Bluesman. Brant Bjork bezit dat eigenzinnige zonder de pretentie iets ‘nieuws en hip’ te willen leveren. De plaat levert op alle vlakken vakmanschap. Het klinkt sympathiek en is puur gericht op het maken van muziek. Vanuit dat perspectief is deze plaat weer een toppertje. Waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan.
Brant Bjork