Wat maakt een optreden een goed concert? Brant Bjork en Doornroosje weten het antwoord. Puik gespeelde dwingende dansbare grooves, relaxte zang en uitstekend op elkaar ingespeelde muzikanten. Doornroosje levert een excellente akoestiek en een geweldige geluidsinstallatie. De man achter de knoppen verdient vanavond ook een dikke pluim, want zelden zoveel onderscheid in de verschillende muziekinstrumenten gehoord. Het geluid is hard, maar niet te hard, en uiterst zuiver. Met de komst van Sean Wheeler op het podium wordt de act ineens een stuk theatraler. Zijn zang en de samenzang klinkt prima. De gespeelde nummers komen vooral van de laatste officiële plaat Mankind Woman. Een ode aan de jaren zeventig waarin stoner net zo makkelijk aangevuld wordt met soulvolle blues. Interactie met het publiek is eigenlijk niet nodig. Brant Bjork laat de muziek spreken. Jammer dat de langste dag niet heeft geleid tot de langste set ooit. Toen de band namelijk stopte met spelen was mijn honger naar meer nog niet gestild.
Het Nederlands Drive By Wire is een verdienstelijk voorprogramma. Wel mis ik de dynamiek van de plaat. Dat lijkt mede te komen door het wat afgevlakte geluid. De scherpte en diepgang zoals gehoord bij het hoofdprogramma is niet aanwezig. De zang van Simone Holsbeek zit wat ver weg in de mix. Het komt daardoor niet helemaal uit de verf. Hoewel de ritme sectie fier overeind staat worden er regelmatig wat foutjes gemaakt. Daardoor klinkt de set niet zo strak en overtuigend als vooraf gehoopt.
Het optreden van Brant Bjork bewijst nogmaals dat nostalgie naar het oude Doornroosje een andere dimensie heeft gekregen. Eerst was men bang dat de nostalgie naar het gevoel bij het oude gebouw zou overheersen. Nu heb ik in ieder geval nostalgie naar al die bands die ik in het oude gebouw van Roosje heb zien spelen en waarvan ik zou willen dat ik hen onder de huidige ideale omstandigheden had gezien.
Brant Bjork
Met een eigentijdse video die we jullie niet willen onthouden