Sunday Kids, de opener van vanavond laat net de laatste klanken horen als we de kleine zaal binnenlopen. Brantley is erg geliefd merken we aan de menigte. Uitverkocht is het niet maar het zit er niet ver vandaan. Rond negenen zien we Gilbert & Co al klaarstaan achter de schermen. Hij kan niet wachten en dat is gevoel is geheel wederzijds. Het licht gaat uit en de zaal wordt getrakteerd in een audiovisuele aankondiging op twee videoschermen. Een Harley, een pistool, een boksbeugel, Brantley en niet te vergeten, de band komen in beeld. Behoorlijk over the top maar het past allemaal bij de ‘bad boy-attitude’ van meneer Gilbert. De heren komen op en na een aantal fans de handen te hebben geschud is
het tijd voor actie. Het publiek is er klaar voor aan het gejoel te horen. Georgia mag dan ver weg zijn, dat doet niets af aan de populariteit.
De band bestaat uit twee gitaristen, een bassist, drums en ook Brantley pakt af en toe de (akoestische) gitaar erbij. Gitarist Jess Franklin is tevens verantwoordelijk voor de keyboards, slide guitar en de banjo. Alhoewel de band het prima doet trekt Brantley alle aandacht naar zich toe. Logisch, dat wel. Af en toe betrekt Brantley, die veelvuldig met zijn microfoon (ook hier weer de boksbeugel) jongleert de overige muzikanten maar voor het grootste deel van de avond staan ze er een beetje verloren bij. Het is duidelijk wie hier de man is. Soms krijgt de band de aandacht die het verdient bij bijvoorbeeld een mooie gitaarsolo maar voor de rest is hun voornaamste taak de ‘big man’ ondersteunen. Maar wat doen ze dat goed! Gilbert zou nooit zo goed uit de verf kunnen komen zonder deze achterban.
Brantley zit vanavond op zijn praatstoel. Er is veel interactie met het publiek en er wordt daarbij veel gelachen. Hij neemt de tijd om uit te leggen waar bepaalde nummers over gaan en steekt zijn voorliefde voor wiet en wapens niet onder stoelen of banken. We worden zelfs getrakteerd op een blik op zijn rug waar twee enorme pistolen getatoeëerd staan. Alhoewel je je zou kunnen afvragen of we op deze informatie zitten te wachten, het is allesbehalve storend. Integendeel, Brantley Gilbert profileert zich als guy next door en het publiek smult ervan. De rocker uit Georgia is een rasentertainer. Hij kan dan ook niets verkeerd doen vanavond. De heren geven een show van jewelste weg. Hier en daar speelt de band een instrumentaal intro of intermezzo (Sweet Child Of Mine, Nothing Else Matters bijvoorbeeld) om de boel in te leiden of te overbruggen.
Na het intro van Sweet Child Of Mine volgt uiteraard het geweldige My Baby’s Guns N’ Roses. Als er al iets nodig zou zijn om de avond nog beter te maken dan is dat met dit nummer geleverd. De sfeer zit er in en de hits volgen elkaar op. One Hell Of An Amen, Bottoms Up, You Don’t Know Her Like I Do, Stone Cold Sober (de meest recente single), Small Town Throwdown, Lights Of My Hometown, My Kinda Party, Read Me My Rights, u roept, wij draaien. Vrijwel ieder nummer wordt ingeleid met een kort intro waar het nummer over gaat. Of het nou om het leger gaat (het mooie One Hell Of An Amen) of over ‘protecting my family’ (het agressieve Read Me My Rights), alles wordt uitgelegd zonder dat het een saaie preek wordt. Ook wordt Dirt Road Anthem niet vergeten. Colt Ford en Brantley hebben dit nummer samen geschreven en beiden hebben het nummer op hun album uitgebracht.
Na bijna anderhalf uur is het dan toch echt gedaan met al het rockgeweld. En wat is dan een betere afsluiter dan Country Must Be Country Wide? Alhoewel Gilbert door de country fans wordt omarmd en de muziek bestempeld wordt als countryrock, vanavond was er van die country weinig terug te vinden. Dit is pure rock ‘n roll. Okay, vooruit, Country Rock ‘n Roll.
