Brian Fallon – Melkweg (Amsterdam) 13/04/2016

Tegen wil en dank wordt hij de erfgenaam van Bruce Springsteen genoemd. En ja, hier en daar hoor je het zeker terug in zijn muziek. Het is een eer om zo genoemd te worden maar Brian Fallon is daar helemaal niet zo mee bezig. Nadat hij jarenlang in The Gaslight Anthem de zang- en gitaarpartijen voor zijn rekening genomen heeft is hij (en ook de rest van de band) toe aan een pauze. Niet gek als je in je achterhoofd houdt dat de totstandkoming van het laatste album (Get Hurt) vrij moeizaam verliep. Vandaag staat de man uit New Jersey in een goed gevulde zaal. Het is niet uitverkocht maar voor iemand die aan het begin van zijn solocarrière staat is dit absoluut geen tegenvallende opkomst.
Werd het tijdens het concert in TivoliVredenburg verleden jaar duidelijk dat de hij de hiatus goed kon gebruiken, nu in de Melkweg is het te zien dat het hem zeker goed heeft gedaan. We zien een herboren Brian Fallon vanavond in Amsterdam. Hij straalt, praat over van alles en nog wat en zoekt voortdurend interactie. Eerlijk gezegd, het gaat soms helemaal nergens over maar dat lijkt het publiek niets te interesseren want een blije Brian is een voorbode voor een goede partij muziek. En dat is wat de Melkweg krijgt.
Het zal u niet verrassen maar de weg die Fallon ingeslagen is wijkt behoorlijk af van de kunstjes die hij met zijn mannen van The Gaslight Anthem vertoonde. Brian heeft weliswaar een aantal muzikanten meegenomen (o.a. Alex Rosamilia, eveneens van The Gaslight Anthem en Ian Perkins, de technicus van de band) maar de muziek blijft over het algemeen erg ingetogen. Ze trappen weliswaar swingend af met Nobody Wins opgevolgd door Rosemary en Among Other Foolish Things, allen afkomstig van zijn solodebuut Painkillers, maar al snel zakt het tempo en wordt de zaal getrakteerd op vier nummers (o.a. I Witnessed A Crime en Sugar) van zijn project The Horrible Crowes. Mooie, subtiele nummers maar helaas wordt hierdoor de vaart, voor zover daar sprake van was, er volledig uitgehaald.
Na wederom wat ‘overbodige’ interactie (een mislukte poging om twee mensen te koppelen en het uitwisselen van zijn jasje met een houthakkersblouse die achteraf toch een beetje te strak zit) is het tijd voor wat minder mensen op het podium om vervolgens het prachtige Gaslight nummer The Navesink Banks helemaal solo uit te voeren. De zaal is muisstil. Na dit uitstapje is het dan tijd voor zijn single Wonderful Life en het titelnummer Painkillers. Hier merk je dat je Brian wel uit The Gaslight Anthem kan halen, maar je kunt The Gaslight Anthem blijkbaar niet helemaal uit Brian halen.
De set bestaat uit zijn oude werk, het album Elsie, en nummers van zijn gloednieuwe debuut Painkillers. Oh ja, de cover van Katy Perry; Teenage Dream is trouwens perfect uitgevoerd. Nadat de longen uit het lijf geschreeuwd zijn tijdens Mary Ann wordt er via Crush naar de afsluiter Behold The Hurricane toe gewerkt. Een prima afsluiter van een prima show waarbij meneer Fallon heeft laten zien én heeft laten horen dat hij als solo-artiest prima uit de voeten kan.