Zelf omschrijven ze het als lompe metalcore, maar zeker zijn er ook doommetal-invloeden te vinden binnen de muziek. Slot- en titelnummer Dark Clouds is daar een voorbeeld van. Het is daarmee wel het meest ‘langzame’ nummer. Kenmerkend voor alle nummers is echter wel dat er sprake is van herkenbare pompende riffs, een stevige strot van Rogier en fijne ritme- en stijlwisselingen. Deze ritmewisselingen zorgen niet voor composities die complex in elkaar zitten, maar juist makkelijk in het gehoor liggen en herkenbaar en prettig aandoen. Wat betreft de teksten hebben alle nummers wel een soort van refrein; een stuk tekst dat met de nodige regelmaat in het nummer terugkomt en een soort van herkenning teweeg brengt. Al deze elementen krijgen het zo voor elkaar dat de nummers goed klinken en vrij snel een eigen herkenbare identiteit krijgen. Goede voorbeelden hiervoor zijn denummers Life Is Too Cold, The Enemy Inside en Face Down To Hell.
Bring On The Bloodshed heeft alles bij elkaar genomen een dijk van een cd afgeleverd die ontzettend veel potentie heeft. De stevige muziekmuur die ze opwerpen en regelmatig van richting laten veranderen laat je na een aantal luisterbeurten absoluut niet meer met rust. En hoewel de zang in eerste instantie wat eentonig lijkt te zijn, merk je na verloop van tijd dat er genoeg variatie inzit en een prima onderdeel is van het complete plaatje (inclusief cdhoes) dat Bring On The Bloodshed met Dark Clouds weet neer te zetten.