Lekker feestelijke pop punk op een donderdagavond, daar begint je weekendgevoel gewoon een dagje eerder mee. De sfeer is al meteen goed in Hall Of Fame deze avond. Personeel en bezoekers zijn relaxed en vriendelijk. Dat belooft veel goeds. Jammer alleen dat een groot gedeelte van de bezoekers pas na de opener binnen komt.
Avril Lavigne mag de ongekroonde koningin van de pop punk zijn, Bronnie is een waardige troonopvolgster. De alt-pop van deze energieke jongedame is van het soort dat een breed jong publiek weet aan te spreken. En ze heeft de podiumpresentatie om dat te ondersteunen. Met een lach voor iedereen in het publiek en grootse gebaren is dit nu al klaar voor grotere zalen. Nummers als Scream en OH! zijn ontzettend catchy en meezingbaar. Een briljante zet is het om halverwege de set een mashup van covers neer te zetten, Stacy’s Mom (Fountains of Wayne) en Teenage Dirtbag (Wheatus). Iedereen die nog niet in de party mood zat, wordt met die nummers er bij de haren ingesleept. Bonuspunten voor de band, die nog tot lang na het einde van de optredens in de foyer zal blijven rondhangen. Dat is punkrock!
Energiek zijn ook de mannen van The Bottom Line. Meteen vanaf het eerste nummers springen ze als stuiterballen rond het podium. Die verhogingen voor op het podium zijn er duidelijk niet voor niets, continue klimmen de heren er op. Er zijn genoeg meeklap momentjes voor het publiek om lekker mee te doen. De veelzijdigheid van frontman Callum blijkt uit de momenten dat hij naast de zang ook gitaarpartijen voor zijn rekening neemt, zowel elektrisch als semi-akoestisch. Uiteindelijk durft hij het ook nog aan om crowdsurfend en zingend het publiek in te gaan. Een band die weet hoe ze een zaal op moeten warmen!
The Punkrock Factory uit South Wales wist door online covers te plaatsen van bekende nummers in verschillende genres in no time snel populair te worden. Zeg maar Me First & The Gimme Gimmes voor de Youtube generatie. In hun filmpjes speelden ze vaak met bekende punkrockers als Ten Foot Pole en Bowling For Soup voor wat extra scene points en geloofwaardigheid. Die gasten zijn er vanavond niet bij, maar de heren bewijzen die ook niet nodig te hebben. Eerst is er een soort van sketch waarbij, onzichtbaar voor ons, de band zogenaamd op allerlei verkeerde knopjes drukt. Hierdoor gaan lichten ongewild aan en zelfs de rookmachine gaat af. Daarna komen de mannen op, dikke glimlachen op het gezicht. Een reeks van hits komt dan voorbij, variërend van pop zoals Mamma Mia (ABBA) en Can You Feel The Love Tonight (Elton John) tot bekende TV tunes zoals die van, Power Rangers en Spongebob, Disney nummers als Frozen’s Let It Go en The Lion King’s I Can’t Wait To Be King en musical krakers als Wicked’s Defying Gravity. Al snel volgen twee bekende trucjes elkaar op. Eerst wordt de zaal in tweeën gesplitst voor een wedstrijdje ‘’wie kan het meeste lawaai maken’’ en vervolgens worden de twee helften op elkaar afgestuurd voor een wall of death. Als er een fan met een Pokémon muts op wordt bespeurd moet die natuurlijk crowdsurfend het podium op worden gehaald voor die tune gespeeld wordt. Met een mooie duik verlaat hij het podium. De theme songs van Thundercats en Paw Patrol zorgen voor een discussie of honden of katten beter zijn. Het merendeel van de band blijkt overigens meer uit hondenmensen te bestaan. Wanneer zanger/gitarist opmerkt dat het publiek tussen de nummers wel heel beleefd en stil is, volgt er meteen een uitbundig ‘’broek uit, op je hoofd’’ uit de zaal. De band toont hun improvisatietalent door daar wat knallende instrumentalen bij te verzorgen. Er wordt toepasselijk afgesloten met Oh What A Night (The Four Seaons). Want ja, wat een avond was het!
Foto’s: Femke Valks