Het gaat de goede richting uit met Brothers Of Metal, de Zweedse powermetalband met de Noorse mythologie als thema. Sinds deze band onder de vleugels zit van AFM Records worden de concerttournees en festivalpodia waar ze aanwezig zijn steeds groter. In 2020 tourden ze met Elvenking en twee jaar later met Orden Ogan en Wind Rose. Daarna volgde Beast in Black en dit jaar kwamen ze naar Nederland met Grailknights als support. Dit jaar (2024) stonden ze onder meer op Graspop en in 2025 spelen ze alvast op Wacken Open Air. Zijn deze Zweden dan al klaar om de fakkel over te nemen van pakweg Sabaton of Powerwolf? Zo groot zijn ze misschien nog niet, maar met het hun recente album Fimbulvinter hebben ze toch wel een flinke stap vooruit gezet.
Fimbulvinter. Het is niet meteen een titel die goed bekt als je geen Zweed of Noor bent. De titel verwijst naar een winter die kouder is dan normaal en die ook langer aanhoudt. Deze ‘grote’ winter duurt wel drie jaar en is daarmee een voorteken voor het einde van de wereld (waarna er weer een heropstanding komt). Met deze titel zet Brothers Of Metal nog eens scherp waar het in deze band over gaat: de Noorse godenwereld. Daarover gaat dan ook het gros van de tracks. Andere onderwerpen die aan bod komen zijn bijvoorbeeld vikings (Heavy Metal Viking), bier drinken (Rivers Of Gold) en epische gevechten (Sowilo, Giantslayer, Heart Of Stone). De meezingbaarheid van de refreinen is misschien nog een werkpuntje, maar deze band legt misschien nog net iets meer de focus op het vertellen van het verhaal dan op de participatie van het publiek bij de concerten.
Muzikaal is dit bombastische powermetal met soms nog wat andere elementen (beetje folkmetal, zonder echt een Alestorm achterna te hollen/zuinig ook wat prog-elementen). De folk-elementen komen onder meer van keyharp-speler Gustav Eriksson, die eerder al te horen was op een album van Therion. Het klinkt allemaal wel eenvoudig, maar het is vooral super-efficiënt. Brothers Of Metal is op Fimbulvinter niet vernieuwend in zijn soort, maar muzikaal zeker één van de betere in het genre. Ze spelen heel goed met het beauty vs. beast-gegeven van zangeres Ylva en de twee mannelijke zangers Joakim en Mats. Dit is het eerste album zonder de (derde) gitarist Mikael Fehrm. Die wordt om medische redenen live al enkele jaren vervangen door Christian Larsson en die laatste staat op dit album vermeld als guest musician. Behalve de wissel van Fehrm en Larsson en de toevoeging van de keyharpspeler is de formule bij Brothers Of Metal niet gewijzigd. De voorts weinig bekende Zweedse producer zat voor het derde album van deze band opnieuw achter de knoppen. Hij doet dat overigens niet slecht. Ik denk niet dat een bekendere producer meer uit deze band zou halen.
Het songschrijven gaat zowel in de lyrics als in de muziek net iets breder dan op de vorige albums. Clichés zijn moeilijk te vermijden en zijn voor dit genre eerder een zegen dan een vloek, maar Brothers of Metal trapt niet in de val om de clichés ook nog eens onnodig uit te vergroten. Ze dansen er hier eerder vrolijk omheen. Wat wel opvalt is dat zangeres Ylva en gitarist Dawid op dit album nog meer het laken naar zich toe trekken. Ylva’s zangpartijen zijn in verhouding hier misschien net iets langer en haar naam en die van Dawid staan echt bij bijna elke song vermeld als auteur van tekst en muziek. Dat is misschien een rolverdeling die zich op termijn nog verder zal uitkristaliseren.
Twee tracks springen een beetje uit de band. Heavy Metal Viking heeft niet enkel ietwat cheesy lyrics, maar ook een akkoordenschema dat mij doet denken aan Addicted To Love van Robert Palmer. En de akkoorden van deze song klinken alof Billy Gibbons van ZZTop ze persoonlijk heeft ingespeeld. En dan is er nog The Other Son of Odin met de tekstregel ‘beaking the jaw’ die net zo gezongen/herhaald wordt als in Breaking The Law van Judas Priest.
De verplichte powerballad is Nanna’s Fate. De titeltrack is de afsluiter van het album en op dit nummer haalt de Zweedse band werkelijk alles uit de kast, met veel drama in de lyrics en in de muziek. Mijn favoriet op dit album is Chasing Light.
Fimbulvinter is opnieuw een flinke stap vooruit voor Brothers Of Metal. Het zou zomaar kunnen dat deze Zweden binnen enkele jaren de grootste concertzalen van het land vullen en headliner worden op de zomerfestivals.