Vrijdag en zaterdagavond zouden bij uitstek de beste avonden moeten zijn voor een concert vanwege het aanstaande weekend. Echter is het bij aankomst nog erg rustig. Om en nabij 7 uur beslaan zo’n 40 personen de Mainstage van Dynamo
Het is aan het Spaanse Brothers Till We Die om het aanwezige publiek te vermaken. De opzwepende, met Deathcore doorspekte, Hardcore werkt aanstekelijk voor een gedeelte van het publiek en al snel ontstaan er moves waar de lokale Taekwondo club jaloers op zou zijn. De 4 heren en vrouw zijn zelf ook erg beweeglijk en maken er een feestje van. Snelle blastbeats in combinatie met scherpe breakdowns maken dit concert oorverdovend hard. Frontman Felipe Alemán neemt vooral de Death growls voor zijn rekening terwijl gitaristen Edu Barber en Mario Vian zorgen voor de meer hardcoresque zang. Gaandeweg begint de zaal zich aardig te vullen maar het overgrote deel wordt gereserveerd voor karatekicks. Er wordt een goede middenweg gevonden tussen hard en zacht, om zo de interesse van het publiek te behouden. Er zijn zowaar zelfs elektronische beats te vinden in de muziek. Een prachtige afwisseling met al dit geweld. Het half uur vliegt voorbij en voldaan bedanken de bandleden ons voor het enthousiasme. Fun fact de familie van de frontman is meegereisd vanuit Spanje voor dit optreden.
Meng Hardcore met een vleugje Nu-Metal en een scheutje Rap en je krijgt UnityTX. Wanneer deze tweede band aantreedt is het gezellig vol. Met een wisselwerking tussen rap songs en hardcore songs wordt de set vakkundig en snel doorgespeeld. Hoewel lyrics vooral bestaat uit scheldwoorden weet het publiek hier wel raad mee. De ene moshpit wordt opgevolgd door de andere en het gehalte headbangers is hoog. Ja, het rappen is niet mijn ding, maar vocalist Shoalin G is geweldig bij stem en heeft een van de betere harsh vocals in het genre. Getuige het aantal vrouwen die frontrow staan vallen zijn esthetische looks in de smaak. Onder leiding van drummer Jonathan Flores worden de breakdowns richting het publiek geslingerd en het enthousiasme van datzelfde publiek is voelbaar. Stopwoorden ”Hey” en ”Bounce” worden bij ieder nummer ingezet en zorgen telkens weer voor interactie. De set is slechts 25 minuten lang maar met zulke intensiviteit is dat voor de bandleden lang genoeg.
De volgende band op het programma is The Acacia Strain. Deze titanen maken al meer dan 2 decennia lang een mix van alle core stijlen. Breakdowns zijn hier de basis en dit weet de aanwezigen flink op te zwepen. Daar waar de intensiviteit bij UnityTX al hoog was, gaat The Acacia Strain daar met gemak overheen. Wanneer tijdens het openingsnummer Felipe Alemán van Brothers Till We Die het podium op komt voor wat extra vocale begeleiding, weten we het zeker. The Acacia Strain is los. Hoewel de band nergens echt in excelleert beukt het en is het mokerhard. Vincent Bennett, vocalist van dienst en tevens enig orgineel lid, doet ook uiterst z’n best om iedereen te laten bewegen. Dit resulteert in verschillende circlepits en moshpits. De set bestaat uit een mooie mix van hun discografie, maar het album Wormwood prijkt bovenaan de lijst. Slow Decay is hun nieuwste plaat en mijn favoriet Chhinnamasta wordt ook gespeeld. Hoewel het allemaal vrij eentonig klinkt, verveelt het geen moment. De nieuwe single Untended Graves is wat diverser en doet het goed bij zowel de band als het publiek. The Acacia Strain eindigt met wat trage chuggy riffs en iedereen weet wat te doen. Eén laatste moshpit volgt, waarna de band in volle glorie het podium verlaat. Nog even wat laatste credits voor drummer Kevin Boutot want enorm veel respect voor het aanhoudende tempo dat de beste heer heeft gedrumd. Wat mij betreft had The Acacia Strain ook prima deze avond kunnen headlinen.
Maar de daadwerkelijke headliner is het Australische Hardcore collectief Deez Nuts. De band gaat al meer dan 15 jaar mee in deze scene en is één van de bekendste binnen dit genre. De krakende bas, de groovy riffs en de doffe drums maken Deez Nuts uiterst succesvol. De rappende hardcore vocalen van de 3 heren zijn een goedwerkend collectief. Het publiek doet qua activiteit niet onder voor de genrebroeders van Terror die ik hier een half jaar geleden ook al heb mogen aanschouwen. Korte nummers met melodie, groove en agressie werken zo goed dat ze in een uur meer dan 15 nummers ten gehore kunnen brengen. Klassiekers als Band Of Brothers, Face This On My Own, I Hustle Every Day en DTDFL4EVA behoren allemaal tot het geweldige oeuvre van Deez Nuts en deze worden met succes live gespeeld. Tot aan de laatste seconde is het genieten geblazen en JJ Peters sluit af met (niet voor de eerste keer) we appreciate you. Wederom een geslaagde avond voor de corekids onder ons waaronder mijzelf.