Bruce – Captain, We've Lost Bruce

De Belgische garagepunkband Bruce heeft zopas zijn derde album uitgebracht. Op Captain, We’ve Lost Bruce krijg je in de beste Ramones-traditie liefst 12 tracks in minder dan 20 minuten.
Het nieuwe album komt twee jaar na My Latest Popstar Crush dat indertijd heel positief werd onthaald door critici en fans. Dat album leverde de band heel wat exposure en shows op, tot in Turkije toe. Bruce heeft dan ook maar weinig veranderd aan het recept. Deze band zweert bij  garagepunk met een vrij unieke sound die losstaat van de vele skate- en poppunkbands. Bruce laat zich eerder beïnvloeden door Australische garagepunkbands als Cosmic Psychos, maar ook door hun landgenoten van The Saints en Radio Birdman, al hoor je deze keer ook opnieuw militante echo’s van de  Britse punk van eind jaren ’70, van The Kids in hun beginperiode en van Zeke.
Dat militante is misschien wel het opmerkelijkste verschil met het vorige album. Vooral in de lyrics is deze nog puurdere versie van Bruce een heel stuk smeriger, directer en gemener. Deze twaalf tracks hebben in het algemeen meer energie en een grotere sense of urgency, hoewel ze nog steeds gaan over de grote en kleine problemen van de mensheid en de Bruce-leden in het bijzonder. Death By Chocolate is daarbij een heerlijke en tegelijk hilarische ode aan chocolade-ijs, een beetje zoals hun Japanse collega’s van Shonen Knife indertijd al eens een ode brachten aan chocolademelk. Met de Cosmic Psychos als inspiratie zijn we al blij dat niet  elke song over bier en drinken gaat, al vermoeden we bij het lezen van de lyrics dat alcohol toch wel een factor van belang geweest zal zijn bij de opnames.
Tegenover die wilde woede over de kleine kantjes van zichzelf en hun omgeving zet Bruce dan de titeltrack, Captain, We’ve Lost Bruce, over de dilemma’s waar soldaten in de Tweede Wereldoorlog voor kwamen te staan en Bucket List over het steeds maar uitstellen van je dromen. Die laatste is met een fraaie en ook heel compacte gitaarsolo en met de – toch voor Bruce – epische lengte van 2.35 minuten overigens de meest complete song van dit album. Dat Bruce beide kanten laat zien, zorgt voor een mooi evenwicht. Het absolute hoogtepunt van dit album is echter het stoute Amanda Stopwatch.
Enkel wie deze CD fysiek aankoopt, krijgt nog een mysterytrack bovenop de twaalf al  uitstekende tracks.  Meer dan dat elke rechtgeaarde muziekliefhebber daar heel tevreden mee zal zijn, kunnen we daar niet over verklappen.