Bruce Soord, misschien beter bekend van The Pineapple Thief, heeft eind September zijn derde solo-album uitgebracht. In principe een bijzonder album dat Bruce tussen januari 2021 en juni 2023 opnam. Het is het resultaat van een lange tijd schrijven, maar toen het album eenmaal opgenomen was en Bruce bewust afstand nam van de studio en zichzelf genoeg emotionele ruimte schonk, bleken er steeds maar composities en teksten naar boven te komen wanneer hij zijn akoestische gitaar oppakte. Zodoende is Luminescence verkrijgbaar met de bonuscd Our Ships Sails At Dusk.
Deze review betreft slechts het album Luminescence dat twaalf wonderschone composities kent. Vanuit de progressieve kant van The Pineapple Thief is Bruce teruggegaan naar de basis van een compositie waarin zang en gitaar vaak genoeg zijn om de toon te zetten.
Het resulteert in heerlijke melancholische muziek die het waard is bij stil te staan. Zeker nu de schemering wat vroeger invalt, is Luminescence het perfect album om lekker bij te chillen met of zonder drankje.
De opener Dear Life pakt daarbij meteen. Het ritme is al een pulse. Of wanneer je de video bij Dear Life ziet, is het ritme de herhaling van golven die de branding strelen. De melodie is prachtig en Bruce maakt hier dankbaar gebruik van de orkestrale ondersteuning onder leiding van Andrew Skeet, die misschien bekend is van de muziek van de Netflixhit Black Mirror of van Green Planet en Dynasties II van David Attenborough. Die klassieke elementen komen geregeld terug op het album. In Olomouc bijvoorbeeld. Een compositie waarin rust en eenvoud een enorme impact kunnen hebben op je muziekervaring. Langzaam zwelt alles aan en werkt Bruce met een ingetogen climax. Een ander voorbeeld ten aanzien van de klassieke ondersteuning hoor je in Instant Flash Of Light. De compositie is eigenlijk gebouwd op een zich steeds herhalend akkoordenschema met daarop de heldere zang van Bruce. In Stranded Here zet Bruce zwaarder in. De compositie is gebouwd op een diepe basis waarin gitaar en bas een belangrijke factor zijn. Ten aanzien van de zang klinkt zijn stem voorzichtig, enigszins gekweld, maar vooral heel mooi.
Bruce zet hier de melancholie in met de hoofdletter M. Soms heel simpel als in So Simple. Hier gaat Bruce echt terug naar de basis van een akoestische gitaar en zang. Maar ook Day Of All Days heeft die melancholie die je zoveel rust geeft in deze drukke tijden. De eerste halve minuut weet Bruce de aandacht stevig vast te houden met een enkele noot op de gitaar. Al met al ervaar ik Day Of All Days als een composities met een vette melanchoclimax.
Toch zijn er ook leuke, kleine uitstapjes op het album te vinden. Nestle In ligt meer in een krachtiger stuk binnen het progressieve genre. Enerzijds is het loungekarakter sterk aanwezig, maar aan de andere kant klinkt het wel een stuk pittiger. In Lie Flat maakt hij meer gebruik van een computerbeat en het blijkt dat dit geluid in combinatie met zijn zang voldoende kan zijn om een stuk vervoering te brengen. Het gitaarspel is fragmentarisch geplaatst op de goede momenten. Hierdoor neigt de compositie naar een mantra en kom je vanzelf in een prettige hypnotrip. In Rushing krijgt de beat meer body. Aanvankelijk lijkt de compositie opgebouwd te zijn rond snel akoestisch gitaarspel maar wanneer de beat inzet beweegt het karakter zich naar bijvoorbeeld Massive Attack. Een vergelijking die hierdoor gemaakt kan worden met Mariusz Duda.
Luminescence is een album dat van begin tot eind een reis van luistergenot is. Prachtig hoe Bruce Soord emotie en passie kan verpakken in schijnbaar eenvoudige, doch zeer treffende composities.