Het nieuwe album is een album zonder de befaamde E-street Band, zoals Springsteen eerder gedaan heeft. Verwacht geen stevige poprock nummers, Springsteen keert met dit album terug naar Zuid Californië. De inspiratie voor de nieuwe nummers zijn gehaald uit nummers uit de late sixties en de vroege seventies, en dan vooral de pop albums die in deze regio gemaakt zijn. Het eindproduct biedt de luisteraar dertien nieuwe tracks.
Mooi en intiem zoals het titelnummer Western Stars of lekker ritmisch zoals Hitch Hikin’ waarmee het album opent. De nummers variëren van intiem en klein tot meer uitgesponnen met orkestrale begeleiding. Het zorgt voor mooie luisterliedjes. Springsteen weet de luisteraar mee te voeren langs verlaten autowegen en uitgestrekte woestijnvlaktes. Maar hij roert ook onderwerpen aan als gemeenschapsgevoel, isolement en dat eeuwige gevoel van hoop.
Springsteen heeft een lange rij van muzikanten gevonden die hem meehelpen op dit album. Een aantal mogen er wel genoemd worden, zo horen we zangeres Patti Scialfa en Jon Brion op de Moog, celesta en farfisa orgel. In de lijst van meer dan twintig muzikanten staan onder andere ook de namen van Soozie Tyrell, David Sancious en Charlie Giordano.
Sleepy Joe’s Café is een erg aanstekelijk nummer geworden met een sterke melodielijn. Het wordt gevolgd door het meer rustige Sundown. Mede door de afwisseling in de composities blijft het album aantrekkelijk. Wie een somber en eentonig album verwacht, komt bedrogen uit. Dit is zeker één van de betere Springsteen albums.