Dit is de tweede plaat van deze Hongaarse band met dit keer een andere, gloednieuwe vocaliste. Na introotje Alpha met wat voor mij ondefinieerbare geluiden trapt de plaat pas echt af met een black metal achtige riff die overgaat in lompe, sludgy riffs en relaxt klinkende drums op I Become The Massgrave. De diepe gorgelgrunt van vocaliste Bogi Szöke doet niet onder voor Konvent’s Rikke. Alsof een putje leegloopt! Het zijn met name die vocalen die zorgen voor de portie death in het verder vooral sludge/doom geluid.
Het klinkt allemaal loodzwaar, richting Primitive Man met wat variatie door die eerder genoemde black metal light riffs, het sterkste punt van de band. Een beetje groove met goede bends van de snaren maakt het geheel extra geschikt om te headbangen. De klank is vrij majestueus. Er zitten wel wat mindere momenten op het album. Zo voelt de openingsriff van It Feels So Good misschien goed, maar klinkt niet zo. Eerder alsof men vergeten was de gitaar te stemmen. In grote lijnen een niet onverdienstelijke plaat in het genre, die echter buiten genre fans weinig jaarlijstjes zal halen.
Outrootje Omega sluit het album af, het klinkt alsof iemand met slaapapneu ligt te ronken in een smederij. Wel mooi voor dat radiospelletje Het Geluid van Qmusic.