Bullet for my Valentine – 013 (Tilburg) 07/02/2014

Al aan het begin van het jaar worden we getrakteerd op het enige optreden in Nederland van de ‘Temper, Temper’ tour van de mannen van Bullet for my Valentine. Het vierde studioalbum alweer van de onvervalste Britse metalheads uit Welsh. Afgelopen jaar speelden ze energieke shows op Lowlands en verkochten ze de zaal van de Melkweg in Amsterdam uit. Dit keer doen ze het podium van 013 aan om eens flink te rocken. Als we binnenkomen is het verdacht rustig in de hallen van de zaal. Gelukkig zie ik dat de meeste bezoekers zich al in de zaal hebben verzameld voor de voorprogramma’s. Toch is het vanavond niet uitverkocht en blijft het ook rustig onder de ‘ouderen’ op de bekende trappen van 013.
De Japanse post-hardcore band Coldrain trapt vanavond de avond af. Helaas is Rockportaal niet op tijd om dit mee te pikken. Callejon krijgen we gelukkig wel te zien. Callejon is de  last minute vervanger van While She Sleeps die om gezondheidsredenen hun tour helaas moest cancellen.  Een Duitse Metalcore band die in ieder geval genoeg energie in huis heeft om de zaal op te warmen. De stevige gitaren vormen een strak geheel en muzikaal klinkt het dan ook allemaal goed. Jammer dat de zang van de uitgedoste zanger wat in gebreke blijft. Het haperende praat/zang van de coupletten wordt gelukkig met een grunt opgevangen in het refrein maar het tekent toch de band.
Om half tien is het dan eindelijk tijd voor waar iedereen op wacht; Bullet for my Valentine… Als ‘Oh Fortuna’ als introductie klinkt barst de zaal in luid gejuich uit. De mannen van Bullet for my Valentine trappen direct krachtig af, wat een voorbode voor de rest van het concert blijkt te zijn. Met een bak energie, scheurende gitaren en dubbele bass stampen ze hun setlist er doorheen.  Als kritische noot moet gezegd worden dat het geluid vooral aan het begin van het concert te wensen over laat. De overdrive van de gitaren overstemt met flinke ruis de zang, wat op sommige momenten gelukkig wat onzuiverheden vervaagd. Geluk bij een ongeluk.  De Britse mannen spelen opvallend veel oude nummers, waar je mij niet over hoort klagen zoals All these things I hate,  Four words en het wat recentere Scream Aim Fire. Maar ook de nieuwe cd wordt eer aan gedaan met onder andere een strakke versie van Temper, Temper. Opvallend is de akoestische start die The Last Fight krijgt. Dit wordt ontzettend enthousiast ontvangen door het publiek en zanger Matt Tuck kan het daarna dan ook niet laten te roepen dat dat gewéldig was. Tussendoor is weinig tijd voor geklets en áls Matt Tuck dan wat woorden tot het publiek richt valt het direct op dat er een stuk minder gescholden wordt (voorheen was het ‘fucking’ dit en ‘fucking’ dat). De band oogt volwassener en sympathieker. Wat ze later zelf ook aangeven als ze een medley introduceren om alle fans door de albums mee te nemen. Een medley, is dat nou metal? Maar het wordt in ieder geval gewaardeerd.
Met de toegift weten ze het publiek wederom aangenaam te verassen door vol overtuiging Ace of Spades in te zetten.  Geweldig!  Als ze daarna afsluiten met Tears don’t fall kan het publiek dan ook niet anders dan ontzettend tevreden naar huis gaan. Wederom laten ze zien dat ze zeker niet vergeten mogen worden in de metalscene en dat ze zeker meer credits verdienen dan de titel van emo-bandje die menig critici ze toebedeelt.
Setlist:
Raising Hell
Scream Aim Fire
Your Betrayal
All These Things I Hate (Revolve Around Me)
4 Words (To Choke Upon)
Temper Temper
The Last Fight
Bittersweet Memories
Guitar Solo
Dirty Little Secret
Hand of Blood / Room 409 / Hearts Burst into Fire / Begging for Mercy / Riot
Waking the Demon
Pleasure and Pain
Encore:
Ace of Spades (Motörhead cover)
Tears Don’t Fall