Er wordt gesteld dat de mannen uit Wales hard op weg zijn om één van de meest succesvolle metal-acts te worden sinds tijden, Metallica daargelaten uiteraard. Hier kunnen experts en vooral ook mensen die er geen weet van hebben eindeloos over discussiëren want over smaak valt wel degelijk te twisten. Feit blijft ongeacht je ervan houdt of niet, netgenoemde stelling lijkt waarheid te worden. En het is niet gek want ook Temper, Temper zit uitstekend in elkaar. Strakke productie en elke noot, elke toon klopt. Daar is helemaal niets op aan te merken. De zang van Matt is ook meer dan prima. Af en toe schreeuwvocalen zoals in de opener ‘Breaking Point’ en op andere momenten weer de ‘cleane’ zang waarin hij ook uitblinkt. Dit komt onder andere in P.O.W. goed naar voren. Het wordt goed afgewisseld en nergens eentonig.
Helaas, en dat zeg ik omdat ik de mannen toch wel hoog heb zitten, is het punt nu bereikt dat alles erg volgens de veilige weg wordt bewandeld. Zeker als je dit vergelijkt met hun debuut is de ‘durf’ er van af. Alhoewel het album niet eentonig is, is het wel voorspelbaar wat er zich allemaal op het album afspeelt. Heavy metal hier, metalcore daar. Een schreeuwvocaal zus en en cleane zang zo. Daarnaast zijn sommige nummers gewoonweg te catchy voor het genre. Zo hoort metal niet te zijn. Okay, nu lijkt het er sterk op dat ik het album vindt tegenvallen. Nou ja, ok, een beetje maar des te meer omdat ik het jammer vind dat Matt & Co de veilige weg ingeslagen zijn. Met zoveel kwaliteit in huis kun je beter. Aan de andere kant zijn ze slim bezig want ze weten dondersgoed dat dit materiaal ontzettend goed verkoopt. En daar draait het uiteindelijk om. Bullet For My Valentine levert met Temper, Temper een prima album af. maar erg bijzonder is het allemaal niet.