Dat kan een wirwar van stijlen worden die gecompliceerd, complex en gekunsteld op de luisteraar worden afgevuurd, maar de band beheerst op de een of andere manier om het allemaal natuurlijk te laten klinken en weet alles zo met elkaar te vermengen en in elkaar over te laten lopen dat het juist ongecompliceerd overkomt.
Er zijn de composities die zich al na enkele keren al laten doorgronden zoals in de opener The Makeshift Conqueror part 1 waarbij ik aan bands als Silhouette en Day Six moet denken en waarin zanger Christian Kötterl toont over een helder en mooi stemgeluid te beschikken. In Pisces maakt de band gretig gebruik van de toegankelijke metal waarin de riffs uit het heavymetalgenre zijn weggegrist. Het tempo is vrij snel, maar goed genoeg om even flink te bangen. En je verwacht het ergens niet, maar de ballad Trust My Own Heart, dat gesierd wordt door pianomuziek, is wonderschoon en een parel in de extreme metal waarmee het omringd wordt. Mede door de zang van Luisa Funkenstein stijgt de spanning en de kracht en is de ballad meer dan geslaagd.
Echt verrassend is de ballad niet, want op het nieuwe album word je geregeld verrast met onverwachte wendingen die de constrasten extra accentueren Na The Makeshift Conqueror part 1 waan je je nog even in de hemel wanneer Geisterblitz (Brainwave) de sfeer vasthoudt, maar dat is van korte duur en Burden Of Life trekt al gauw alle registers open (om ze voorlopig niet meer te sluiten) met een geluid dat hard en stevig wordt neergezet in een soort van theatrale setting die het bij Fleshgod Apocalypse ook goed zou doen. De vernietiging van alle bijenkorfwanden krijgt een sterk vervolg in Goddess Of The River op een manier zoals Devin Townsend dat ook kan doen. De oorsprong van de band ligt in de deathmetal en dat is hier goed hoorbaar terwijl een soort van hoempa door de compositie heen wordt gespeeld alsof het de gewoonste zaak van de wereld. Die deathmetalwortels worden ook ruw zichtbaar in Sealing Our Fate. Het is trouwens niet alleen muzikaal dat dit aanspreekt. Zanger Christian wisselt van stemstijl op een gemak waarmee sommige mensen hun kleding veranderen. De deathmetal wordt aangevuld met wat thrashy-elementen. Er gebeurt echter zoveel in deze ene compositie dat het gewoon niet in één review te vatten is. Hetzelfde geldt voor bijvoorbeeld ook Anthem Of The Unbeloved. Ritmes veranderen continu en elementen uit de jazz en de samba pakken je helemaal in. In Regression (Goddess Return) is de zang van Christian heel gevarieerd en volgt daarmee het gitaarspel dat heerlijk klinkt. In de riffs, in het subtiele spel op de achtergrond, tijdens de akoestische stukken en de solo die los van alles zijn eigen verhaal vertelt. The Makeshift Conqueror part 2 is daarna de epische afsluiter van het album. Startend met een marsritme ontwikkelt de compositie zich tot één van de meest gevarieerde en progressieve compositie van het jaar dat zangtechnisch richting Children Of Bodom neigt. De melodie komt in diverse stijlen steeds weer terug in een herkenbaar en vertrouwd geluid. Part 2 is zo’n enorm sterke compositie dat het niet te benoemen is hoe een impact het heeft gehad op mij. Part 2 is naar mijn idee compleet en sluit een zeer gevarieerd, machtig album af van Burden Of Life. The Makeshift Conqueror is een album vol met muziek en is vrij intensief om te beluisteren, maar vervelen doet ie nog altijd niet. Prachtig progressief, thrash, death, heavymetalalbum.