Burden Of Life – Ze zullen achterblijven met slechts een fluisterende echo van het applaus dat ze nu mogen ontvangen

Vlak voordat de halve wereld op slot ging, bracht het Duitse Burden Of Life het album The Makeshift Conqueror uit. Een bijzonder album dat alle grenzen van de metal doorbreekt met sterke composities. Het is een intensief album dat nog altijd niet verveelt en progressief, thrash, death en heavymetal met elkaar verbindt. Ik spreek met zanger Christan Kötterl over muziek, de crisis en de toekomstplannen.
Sommige lezers weten misschien nog niet goed wie Burden Of Life is. Wat kun je ons vertellen over de band?
Kötti: Burden Of Live is een progressieve metalband uit Regensburg in Bavaria, Duitsland. De band bestaat uit vier leden en zijn al vijftien jaar bezig. We hebben kort geleden ons vierde album The Makeshift Conqueror uitgebracht. De bandleden zijn Michael op gitaar, Karl op bas en achtergrondzang, Matthias op de drums en dan nog mijzelf Kötti. Ik zing en speel gitaar.
Je zei al dat jullie het nieuwe album hebben uitgebracht. Vier jaar na het vorige album Cycles. Is er een verschil tussen de beide albums?
Kötti: Wanneer Ik erover nadenk, denk ik dat Cycles meer een typisch metalalbum was, wat dat ook moge betekenen. The Makeshift Conqueror is meer een uitdaging wanneer het gaat over het losbreken van de kettingen van de grenzen van ieder metalgenre.
De muziek op The Makeshift Conqueror past naar mijn mening inderdaad niet in een bepaald (sub)genre. Hoe zou je de muziek op het album dan zelf omschrijven?
Kötti: Zonder dat we echt onze ‘wortels’ verloochenen heb ik het gevoel dat de muziek op het laatste album vooral geschikt is voor mensen die ‘ out of the box’ kunnen denken. Er zijn allerlei elementen uit verschillende soorten muziek te vinden, zelfs invloeden die je niet zozeer metal zou kunnen noemen. De muziek in het algemeen is gewoon een beetje moeilijk te labelen, wanneer je het zou willen. Voor mijn gevoel past de term progressieve metal misschien nog het beste, omdat dat genre voor ons het genre is dat ons toestaat om gewoon alles te doen muzikaal terwijl we toch in de basis metalmuziek spleen.
Wat is eigenlijk het verhaal achter de compositie The Makeshift Conqueror?
Kötti: The Makeshift Conqueror vertelt je een verhaal van een person die denkt dat hij zijn probleem nogal provisorisch denkt op te kunnen lossen. Daarmee bedoel ik dat hij niet wil kijken naar de langere termijn, maar altijd vertrouwt op het ‘lot’ en het universum en van mening is dat die het probleem wel oplossen. Hoewel dit vaak wel goed werkt, doet dat het toch niet altijd. Wanneer dit gebeurt, is het meestal toch te laat om de zaken op een bevredigende manier op te lossen. Dit heeft natuurlijk vaak tot gevolg dat het wordt gevolgd door veel pijn en problemen dat voorkomen had kunnen worden wanneer hij zich wat meer op de langere termijn had gefocust.
De compositie Geistesblitz het ik muzikaal vergeleken met Fleshgod Apocalypse en Goddess Of The River met Devin Townsend. Kun je je daarin vinden?
Kötti: Ik kan me heel goed voorstellen hoe je bij de vergelijkingen komt. Ik ben zelf niet goed genoeg bekend met Fleshgod Apocalypse maar ik weet van de band dat ze een combinatie maken van klassieke elementen zoals koren en een symfonisch geluid en extreme componenten zoals grunts/growls en blastbeats gebruiken. In dat kader kan ik me de vergelijking voorstellen. Er zijn dan zeker een aantal overeenkomsten te vinden maar ik denk dat zij gedreven worden door andere invloeden dan wij. Ik ben zelf ook een groot bewonderaar van Devin Townsend en zijn zangcapaciteiten en vooral ook zijn manier van zingen. Dit drukt zeker een stempel op mijn eigen werk. Dus ik snap alweer waar je het over hebt in de vergelijking.
The Goddess Of The River is opmerkelijk. Wat is eigenlijk tekstueel het idee erachter?
Kötti: Goddess Of The River is een autobiografische tekst over een bepaald persoon in mijn leven. Ik moest gewoon weg van haar gaan, maar zij kwam altijd weer (terug) wanneer het haar uitkwam en ik was eigenlijk gewoon te zwak om mezelf vrij te worstelen uit haar greep. Keer op keer op keer. De compositie was eigenlijk gepland als een definitief vaarwel om het maar zo te zeggen. Maar met Regression (Goddess’ Return) op het album mag je misschien wel impliceren dat het toch niet helemaal zo is gegaan zoals ik het me had voorgesteld.
In Anthem Of The Beloved gebruiken jullie, onverwacht, elementen uit de jazz en de samba. Waar komen deze invloeden vandaan?
Kötti: We luisteren naar veel (metal)bands en toen we ons wat meer gingen verdiepen in de ‘vreemde’ bands zoals Between The Buried And Me realiseerden we ons dat het absoluut mogelijk is om stukken in de muziek te gebruiken die er helemaal niet in schijnen te passen. Dus toen ik begon met het schrijven van Anthem Of The Unbeloved kreeg ik sterk het gevoel dat het een soort kalmtestuk nodig had halverwege. In het begin had ik nog niet het gevoel dat het noodzakelijkerwijs zo anders zou zijn. Maar ik had al wat zitten ‘klooien’ met een Bossa-Novaritme en het voelde alsof het eigenlijk wel heel goed in de compositie paste. En ik moet zeggen dat het inderdaad zo is.
Opvallend is dat Geistesblitz een Duitse titel heeft terwijl de tekst gewoon in het Engels is. Waarom koos je er niet voor om ook een Duitse tekst te gebruiken?
Kötti: Ik heb er aan gedacht, maar uiteindelijk voede het toch niet goed om de tekst in het Duits te zingen. De Duitse titel klinkt echt heel goed naar mijn gevoel omdat het gewoon niet gangbaar is en daarbij voedt het de nieuwsgierigheid van de luisteraar. Daarbij is er geloof ik geen woord in de Engelse taal die het begrip Geistenblitz goed kan omschrijven. Het dekt allemaal net niet de lading. Dus we hebben het maar zo gelaten zoals het is.
Geistesblitz staat vol met emotie en heeft een ruime variatie aan stijlen. Hoe krijg je het voor elkaar om zo’n geweldig nummer te schrijven met al die krachten die het in zich heeft?
Kötti: Allereerst bedankt voor het compliment, maar ik kan je geen kant en klare les of blauwdruk geven hoe ik zoiets schrijf omdat ik het zelf eigenlijk ook niet weet. Schrijven is voor mij een heel natuurlijk iets. Wanneer een compositie zo lang is en daarbij zo intens dan heeft het gewoon een bepaalde variatie nodig om goed te blijven functioneren als compositie. Gewoon flink raggen en schreeuwen/zingen voor acht minuten werkt volgens mij niet heel positief, geloof ik. Het heeft dus wat ups en downs nodig. Als componist krijg ik een bepaald gevoel wanneer het nodig is om wat te veranderen in de stijl, emotie, melodie of intensiteit. Dat betekent niet dat iedereen het dan ook automatisch eens is met mijn keuzes en mijn ideeën. Maar ik ben wel heel blij dat jij dat wel bent.

In Trust My Own Heart maak je gebruik van een zangeres. Wie is zij eigenlijk en hoe komt het dat zij onderdeel is geworden van deze compositie?
Kötti: Luisa is een goede vriend(in) an ons en ze is daarbij een zeer getaleneteerde zangeres, componist en pianist. Ik heb met haar gewerkt tijdens haar project Luisa Funkenstein in de afgelopen vier of vijf jaar. Dus toen we een pianist nodig hadden, leek het ons/mij wel heel duidelijk en natuurlijk dat ik haar zou vragen voor de klus. Ze stemde ermee in om piano te spelen op Trust My Own Heart. Dat het uiteindelijk een duet is geworden is echt op het laatste moment besloten. Maar ze heeft het gedaan en zette haar partij perfect neer in slecht een paar keer.
Je was ook nog lid van de band  Surge. Een band die gerust omschreven mag worden als social-kritisch. Is Burden Of Life ook een band die een tekstuele boodschap uitdraagt?
Kötti: Surge heeft niet heel lang bestaan. Eerlijk gezegd ben ik zelf ook niet zo’n fan van grindcoremuziek maar ik houd dan weer wel van Nasum en Napalm Death, omdat ik het idee heb dat zij een bepaald soort diepte in hun muziek leggen. De teksten die we gebruikten met Surge waren veel sociaal kritischer dan die van Burden Of Life, maar ik heb die teksten zelf ook niet geschreven. De teksten bij Burden Of Life zijn meer persoonlijk van aard. Maar er zijn, natuurlijk, wel boodschappen in de teksten verweven. Of ze daarmee passen in iemands leven of reis is niet aan mij om te zeggen. Op onze meest recente albums zijn er wel een paar composities die misschien minder persoonlijk zijn en de compositie Sealing Our Fate op The Makeshift Conqueror zou je misschien kunnen omschrijven als een sociaal commentaar. Maar ik denk niet dat dat soort onderwerpen bij ons het belangrijkste zijn.
Momenteel hebben we allemaal te maken met de situatie ronde het coronavirus. Hoe ervaar je zo’n lockdown nu als een muzikant?
Kötti: Wij, als band, zijn er erg ongelukkig mee. We hebben nog het geluk gehad dat we onze releaseshow voor het nieuwe album konden spelen voor die tijd. Maar dat was het wel. Iedere andere mogelijkheid om live te spelen is afgelast of was niet goed geregeld wat erg jammer is. De reacties die we krijgen op ons nieuwe album is ontzettend positief, dus het doet toch wel erg pijn wanneer je dat nieuwe werk dan ook niet live kan laten horen op het podium. We begrijpen echter de ernst van de situatie en uiteindelijk is gezondheid toch het belangrijkste. We zijn, uiteindelijk, ook niet financieel afhankelijk van Burden Of Life.
De diverse lockdowns zorgen voor situaties waarin mensen thuis werken en op sommige punten ook meer sociaal worden/zijn. De lucht boven ons is een stuk schoner omdat heel veel mensen de auto niet meer gebruiken en voor het eerst praat iedereen ineens over de moed van al het verzorgend personeel, de vakkenvullers in de supermarkten en leraren in het algemeen. Denk je dat de coronasituatie de wereld (blijvend) zal veranderen betreffende ons werk en sociale activiteiten?
Kötti: Het zou enorm onvoorstelbaar zijn wanneer deze veranderingen in ons leven blijvend zouden veranderen in ons leven wanneer de hele crisis over is. Ik daarentegen betwijfel of dat ook echt zal gaan gebeuren. Zo gauw alle mogelijkheden weer open liggen, zal de focus gericht zijn op economische herstel en groei en al de mensen waar we nu voor zwaaien zullen achterblijven met slechts een fluisterende echo van het applaus dat ze nu mogen ontvangen. Maar ik daag de mensheid uit om te zorgen dat ik het helemaal mis heb.
Wat zouden de overheden moeten doen na deze crisis volgens jou?
Kötti: Ik ben geen politicus en ben altijd erg terughoudend om in het openbaar uitspraken over dit sort zaken te doen, omdat ik het gevoel heb dat ik niet genoeg af weet van deze dingen en hoe ze verband houden met elkaar. Maar er is toch wel één ding dat ik erg graag zou willen zien en dat is dat er meer respect en een beter salaris komt voor al die mensen die zich nu drie slagen in de rondte werken in de gezondheidszorg zoals verpleegsters en verzorgers (m/v). Zij zijn één van de meest waardevolle en belangrijke pilaren van onze maatschappij en het zou zonde, misschien wel een schande, zijn als dit hele gebeuren de ogen van anderen nu nog niet opent. Als dat niet kan, wat kan er dan nog wel?
Voor jullie is er nu geen mogelijkheid om jullie muziek live te spelen. Wat zijn de plannen nu?
Kötti:  We hebben toevallig net gediscussieerd over de mogelijkheden die we nu hebben wanneer het gaat over het invullen en maken van enige vorm van online platforms. We hebben het gehad over playthroughs, track-by-track-video’s, het plaatsen van reviews en interviews en al dat soort zaken. Houd vooral onze pagina’s goed in de gaten om up-to-date te blijven.
Zijn er nog andere dingen die je met ons zou willen delen?
Kötti: Hey to all of you! Dank je wel dat je dit hebt willen lezen. Ik hoop dat je er plezier aan hebt beleefd. Wanneer je onze muziek verder wil beluisteren kun je dat gewoon vinden op Spotify, YouTube enz. Ik vertrouw erop dat je het ook allemaal kunt vinden wanneer je een of andere zoekmachine gebruikt op het internet en ik hoop van harte dat je kunt genieten van hetgeen je dan hoort. Check ook even  www.burdenoflife.bandcamp.com om ons te steunen~.
Met dank.