Burgerkill – Adamantine

Burgerkill is de grootste band die je nog niet kende… Met een lange staat van dienst en een reeks van media erkenning (zoals een Metal Hammer Golden God award) en optredens in hun eigen land met tienduizend bezoekers zijn niet de minste. Toch zal de gemiddelde metalhead ze nog niet kennen. Dat komt wellicht omdat deze mannen uit Bandung, West Java / Indonesië komen. En dat is natuurlijk geen Zweden of Amerika. 
Dit album zit vol brute nummers die ergens het midden vorm tussen metalcore, death metal en thrash met een vleugje groove.
Het opent met een gesproken intro om dan vervolgens vol gas te gaan met het eerste echter nummer dat een goed beeld geeft van de rest van de nummers. Hakkende riffs, onverwachte kleine momentjes van shredding en snel drumwerk. De stem van vocalist Vicky, die het stokje moest overnemen naar het overlijden van Indonesische metal legende Ivan Scumbag doet denken aan Phil Anselmo. De drums mogen supersnel zijn, je kunt duidelijk horen dat het niet uit de computer komt. Het heeft simpelweg teveel een organisch en eerlijk en rauw geluid.
De track Superficial springt er nog een beetje uit omdat iets in het ritme en de vocals me sterk doet denken aan Soulfly. En dan hebben we nog een ingetogen instrumentaal nummer, Celestial wat in het begin bijna bluesy klinkt en later weer wat Oosterser.
Als afsluiter laat Vicky horen hoe hij klinkt in zijn moedertaal. Het lijkt dit nummer net dat beetje extra rauwheid te geven dat het nog beter maakt als de rest.
Al met al durf ik te zeggen dat als je van de hardere metal houdt je deze plaat zal kunnen waarderen. De sound mag niet bij elk nummer even origineel zijn, de eerlijkheid waar ze mee worden gespeeld maken dat zeker goed.