Burning Rain – Face The Music

Na Whitesnake heeft Doug Aldrich zich niet hoeven vervelen. The Dead Daisies draait prima, het project Revolution Saints is al bezig met de voorbereidingen voor album nummer drie en nu heeft hij ook Burning Rain weer uit de mottenballen gehaald.
Het is een band van Aldrich met zanger Keith St. John (Montrose. Lynch Mob) en een steeds wisselende ritmesectie. In 1999 en 2000 waren er de albums Burning Rain en Pleasure To Burn, die opnieuw werden uitgebracht toen Frontiers in 2013 ook het nieuwe album Epic Obsession uitbracht. Na een aantal jaren stilte is er nu album nummer vier, Face The Music. Met een nieuwe ritmesectie, bassist Brad Lang (Y&T) en drummer Blas Elias (Slaughter, Trans-Siberian Orchestra).
Opener Revolution zet de toon voor het album: een typische Aldrich-compositie met een hakkende riff en gierende gitaarsolo, uitgevoerd door mannen die de classic rock van de jaren zeventig en tachtig diep in hun vezels hebben zitten. Het navolgende Lorelei heeft door de zanglijn wel iets van Aerosmith, zonder dat het er nou direct te dik bovenop ligt. Het is een van de twee tracks die boven de zes minuten uitkomt. Dat is geen straf, want het is een lekker slepende beuker. En zo ga je van de ene lekkere track naar de andere.
Aldrich heeft in zijn composities nooit grenzen verlegd en dat gebeurt ook hier niet. Tegelijkertijd zijn het bijna altijd wèl composities van een consistent hoog niveau. Invloeden zijn er genoeg maar liggen er niet te dik bovenop, de riffs zijn bijna altijd memorabel en als de productie in orde is heb je bijna per definitie een lekker album te pakken. Nou, die productie is dik in orde. Lekker stevig gemixt, als Whitesnake in de Aldrich-jaren, zonder het meteen helemaal vol te proppen. De productie was dan ook in handen van een bekende, Frontiers-huisproducer Alessandro Del Vecchio, die eerder al met Aldrich samenwerkte in Revolution Saints en die zich de laatste jaren vooral achter de knoppen steeds meer onderscheidt.
Keith St. John is qua geluid niet de meest onderscheidende zanger maar laat hier wederom horen prima uit de voeten te kunnen met bluesgeörienteerde hardrock. Lang en Elias zou je misschien als onopvallend goed moeten omschrijven. Ze spelen erg in dienst van de melodie zonder voor de makkelijkste oplossingen te kiezen. De fijne productie doet de rest.
Er is een slimme afwisseling tussen heavy en ingetogen, tussen snel en slepend. Wanneer je vervolgens in gitaarwerk of zang een beetje Aerosmith (Lorelei), een beetje Scorpions (Nasty Hustle), een beetje Whitesnake (It’s Not Love), een beetje Led Zeppelin (Since I’m Loving You) en zelfs een randje Alice In Chains (de powerballad Shelter Me) langs hoort komen is duidelijk dat deze heren hun papopenheimers kennen. Zijn al die associaties erg? Welnee. De invloeden zijn er, maar er wordt nergens te opzichtig leentjebuur gespeeld. Daarmee heeft Burning Rain net als The Dead Daisies wel iets weg van een classic rock-jukebox. Maar wel een die met gemak boven de middelmaat uitsteekt en dat blijkt in dit genre vaak al lastig genoeg. Aldrich & co doen het gewoon weer.
Op 16 april is Burning Rain te vinden in De Bosuil in Weert. Nou ja, Aldrich en St. John, voor de Acoustic Stripped & Naked-tour.

Burning Rain op Facebook