Bush – 013 (Tilburg) 01/10/2017

We schrijven het jaar 1994 als de Britse band Bush het album Sixteen Stone uitbrengt. Grungeliefhebbers vallen als een blok voor de kunsten van de heren van Bush. Aan de carrière komt echter in 2001 een eind, waarna de band zich in 2011 herpakt. Een aantal nieuwe albums worden uitgebracht en anno 2017 voegen de heren wederom een nieuwe geluidsdrager aan hun discografie toe. Ter promotie van dit album Black And White Rainbows keren de Britten terug naar 013 in Tilburg.
Het is vanavond een Brits onderonsje in de grote zaal van 013. Zowel de supportact als de hoofdact komt van de overkant van het kanaal. De zaal is goedgevuld, maar de show is niet uitverkocht. Fans vanuit de jaren ’90 hebben hun weg ook naar Tilburg gevonden en hopen natuurlijk op veel oude hits. Alvorens we Bush aan het werk kunnen zijn mag RavenEye het spits afbijten. Het Britse rocktrio weet wel hoe ze een feestje op gang weten te krijgen. Van het “moeten uitzitten van een voorprogramma” is totaal geen sprake, wat een geweldige liveact. De band is volop in beweging en na een paar nummers mogen we het eerste hoogtepunt van de show noteren. De zanger klimt van het podium en zoekt graag contact met het publiek, maar dat is niet het enige wat we van hem te zien krijgen. Bovenop het drumstel klimmen en daar met een flinke sprong vanaf duiken is geen probleem en ook is het helemaal niet moeilijk om op de rug van de bassist te klimmen en vrolijk door te spelen. Dit rocktrio weet wel hoe ze de zaal kunnen opwarmen en de lat is dan ook meteen enorm hoog gelegd. Ook de bassist is van een dergelijk hout gesneden en zou zowaar een broertje van Flea kunnen zijn, ook hij is zo beweeglijk en doet dezelfde moves zoals we die kennen van de Red Hot Chili Peppers-bassist. De drie kwartier met RavenEye verveelt dan ook geen moment en de heren weten wel hoe ze het publiek meekrijgen!
Rond de klok van negenen is het tijd voor Bush en komen de mannen tevoorschijn op het grote podium van de 013. Als de intromuziek heeft geklonken trappen de heren af met klassieker Everything Zen en de zaal explodeert. De hit doet het publiek meteen meezingen en warempel blijkt de gitaar van zanger Gavin Rossdale niet te functioneren. Deze wordt meteen gewisseld, maar het is wel vreemd dat een instrument meteen al weigert. Om de sfeer er goed in te houden speelt de Britse band er direct The Chemicals Between Us achteraan, zodat er meteen nog meer meegezongen kan worden. Gavin is goed bij stem en het is weer genieten geblazen van het gortdroge stemgeluid. Bij het betreden van de 013 had overigens best een bordje mogen hangen met “Deze show bevat veel stroboscooplicht”, want het lijkt alsof de band een lichtshow heeft meegenomen waarbij ze met gemak de Ziggo Dome zouden kunnen verlichten. Het licht is fel en draait razendsnel rond, maar dat kan even niet worden gezegd over de show van de heren. Het is tijd voor wat minder bekende nummers, waarbij alleen de echte diehard fans de teksten meezingen. Overigens zijn de heren goed in vorm en weten ze 013 goed te vermaken.
Na ongeveer drie kwartier blijkt de frontman helemaal los te komen. De gitaar laat hij achterwege en dansend op het podium is het tijd voor de grote hits, die worden ingeleid door The People That We Love. De keeltjes van de bezoekers van 013 gaan wijd open en zelfs zien we veel vrouwelijke fans gillen als de zanger de randjes van het podium opzoekt. We zijn weer helemaal terug in de jaren ’90 en dan mag ook de hit Swallowed niet ontbreken. Voor deze nummers is het publiek massaal naar Tilburg gekomen. Ze hebben er even op moeten wachten, maar Bush gaat helemaal los. Even neemt Gavin wat gas terug door een stukje te spelen van Letting The Cables Sleep wat daarna vloeiend overloopt in Glycerine. De telefoons gaan de lucht in en het grote meezingen kan niet uitblijven. Maar daarmee is de pret nog niet over, een snel X-Girlfriend doet het publiek stuiteren en als daarna Bush de eerste klanken van Little Things inzet gaat de menigte opnieuw helemaal los. Zanger Gavin Rossdale duikt het publiek in en maakt een grote ronde door de zaal, waarbij iedereen toch even de zanger wil aanraken. Ondertussen zingt de frontman vrolijk door en bij het rolstoelpodium krijgt hij even de kans om bij te komen. Als de zanger weer terug weet te keren op het podium is de reguliere set ten einde.
Voor het toegift zijn nog drie nummers bewaard, waarbij het nummer Machinehead niet mag ontbreken. De setlist is doorspekt met nummers van het debuutalbum Sixteen Stone en velen horen het enthousiast aan. De band heet overigens ook een cover in petto en met The One I Love laat Bush horen dat ze ook een prima R.E.M. in huis hebben. Een verrassende cover, die je niet snel bij een band zoals deze zou verwachten. Wie het debuutalbum goed kent mist eigenlijk nog èèn grote hit en met de uitvoering van een uitgesponnen Comedown komt er een einde aan een hele mooie avond. Natuurlijk draaide het om pure nostalgie, maar wat hebben de Britten het weer schitterend vertolkt. De grote festivals van 2018 zouden er niet verkeerd aan doen om de heren naar hun festival te lokken…….