Cage the Elephant – 013 (Tilburg) 02/03/2020

Op een regenachtige maandag avond lopen er menigtes mensen naar de 013 in Tilburg. Ondanks de angst voor Corona staat er een rij vol met paraplu’s en poncho’s voor de 013. Zal het SWMRS en Cage The Elephant lukken om 013 alsnog vol te krijgen? Tickets gingen voor gemiddeld 17 euro ticketswap over. Aan de kwaliteit van de bands ligt het zeker niet!
SWMRS opent de avond meteen met veel energie. Het is de laatste show van de tour. Vanwege COVID-19 hebben ze de verdere tour gecanceld. Zanger Cole Becker is zo klaar voor de show dat hij niet eens door heeft dat iemand zijn microfoon in een dildo veranderd heeft. De allereerste keer dat ik SWMRS zag, was in het voorprogramma van Rise Against in 2014. 6 jaar is een lange tijd. Toen werd er al over ze gesproken ‘De drummer Joey is de zoon van Billie Joe Armstrong’. Vanavond laten ze zien hoe erg ze gegroeid zijn als band, zeker in live performance. Cole beweegt zich in allerlei bewegingen over het podium terwijl zijn zang nog loepzuiver is.
Het publiek neemt een deel van zijn bewegingen over. Een betere opwarmer van de avond is er niet. SWMRS is aanstekelijk. Al zijn het niet de moves en stem van Cole, dan is het wel het goede muzikale geluid van de band. Alles zit goed in elkaar.
De vaste gitarist Max Becker (Ja, het broertje van de zanger) is door een ongeluk jammer genoeg niet mee op tour. Vergeten doen ze hem zeker niet. Cole vertelt dat het leven kort kan zijn, waarin van alles kan gebeuren. Het nummer Figuring It Out word aan Max en vriend die jammer genoeg is overleden opgedragen.
Wanneer iedereen nog warm is van SWMRS, komt Matt Schultz het podium opgerend. Helemaal beladen met een dikke jas en tas begint samen ons avontuur van Cage The Elephant. De show wordt geopend met Broken Boy, de eerste single op hun album Social Cues.
Matt gaat een paar stappen verder dan Cole met zijn bewegingen. Wat de bands vanavond overeen hebben is een bom vol energie en loepzuivere muziek. 013 staat bomvol dansende en genietende mensen. Vanavond is de angst voor Corona nergens te bekennen. Cage The Elephant gaat al een mooi aantal jaren mee. In die jaren hebben ze zichzelf bewezen als een legendarische live band. Naast een goede lading nummers van hun laatste album Social Cues komen er nummers voorbij van Unpeeled, Tell me I’m Pretty, Melophobia, Thank You Happy Birthday en Cage The Elephant.
Door het aanstekelijke goede nummer Cold Cold Cold staat niemand meer stil. De toon voor de avond is helemaal gezet. Cage The Elephant staat bekend voor hun goede meezingbare refreinen. Terwijl ik om me heen kijk zie ik dat Ready To Let Go uit volle borst word meegezongen. Bij Tokyo Smoke en Mess Around worden de moshpits ingezet. Terwijl Matt laag voor laag kleding van zijn lijf afhaalt, worden de biertjes juist bijgevuld. Terwijl de eerste noten van Ain’t No Rest for the Wicked door de zaal klinkt, komen de handen van fans vol enthousiasme omhoog.
Cage The Elephant eindigt de avond met Matt die op de handen van fans gedragen wordt. Helemaal verdiend.