Cage The Gods – Badlands

In 2012 kwamen de Ierse zanger Peter Comerford en de Schotse gitarist Jam elkaar tegen en besloten Cage The Gods op te richten. Met de bassist Mitch Witham uit Wales was de bezetting bijna compleet. Drummer NJ volgde, maar trouwde al snel ergens in Vegas met een (te oud) fotomodel en werd vervangen door Colin Jones. De band trad al meermalen op in het voorprogramma van The Answer en Buckcherry en dat is niet verwonderlijk wanneer je de cd Badlands beluistert.
Het is pure eerlijke rock wat de heren produceren. Soms een beetje sleazy, maar altijd recht voor zijn raap, met wat Southern Rockelementen en regelmatig flirtend met het geluid van The Black Crowes. In openingsnummer gooien ze er voor de verandering nog een lekker funky ritme in en de toon is gezet. Hoewel een nummer als The Ending wat langzamer is, grooved het ontzettend. Maar ook Sacrifice is niet snel. Vooral in de refreinen kom je erachter waarom deze band zo goed bij The Answer past. Het rustieke Falling, dat zo een songfestival zou kunnen winnen, en One More Taste lopen ook lekker. Het kent een goed ritme, een lekker funkygitaartje en het bekt gewoon goed. De eerder genoemde (Southern) rock komen we ook tegen in het nummer Bruce Willis en titelnummer Badlands dat lekker uptempo wordt gespeeld. Voor de volledigheid moet er echter ook genoeg slepende, dampende slowrock worden gespeeld. In  A Thousand Times en ballad What’s Left Of Me is de gevoelige kant ruimschoots aanwezig.
In twaalf nummers laat Cage The Gods me lekker rocken, maar neemt me zeker ook mee naar de oevers van een traagstromende muzikale rivier om aan de oever met niet meer dan een gitaar te genieten van wat muziek kan zijn.