Caliban – Dystopia

Terwijl Caliban bezig was met het nieuwe album Dystopia, bracht de band nog het album Zeitgeister uit met daarop ‘nieuwe’ en bewerkte versies van oude nummers. Een album waarop de band alles ook in de Duitse taal neerzette. Eigenlijk kwam dit idee voort uit het feit dat een pandemie niet zo’n goed moment was om een nieuw album op de markt te brengen, zo legde zanger Andy uit in het interview dat ik met hem mocht hebben. In hetzelfde interview gaf hij aan dat ze nooit hadden beseft hoe dichtbij we ons eigenlijk bij Dystopia bevinden/bevonden.
Maar nu is het album dan daar en telt elf nieuwe composities in de beste traditie van deze uitstekende metalcoreband. Elf nieuwe composities waarbij dit keer de moerstaal overgeslagen is.
Het album opent met het titelnummer dat als tweede single naar voren is geschoven begin dit jaar. Een compositie waarin Caliban aantoont waarom ze tot de top van het metalcoregenre horen. Alle elementen van het geluid van Caliban komen terug in Dystopia. Het couplet is stevig neergezet en geeft een krachtige opzwepende input terwijl de refreinen bol staan van een aantrekkelijk melodie. De groovende riff doet de rest en de kleine dubstepelementen bieden dan weer voldoende variatie. De bijdrage van Christoph Wieczorek van Annisokay is een pure aanwisnt. Natuurlijk is er ook een goede breakdown aanwezig in Dystopia. Ook de eerste single Ascent Of The Blessed heeft die combi van kracht en melodie en is onmiskenbaar een puike Calibansingle.
Lekker op dreef vervolgt de band met VirUs waarin die leuke woordspeling in de titel aanwezig is. Rustig startend pulseert het ritme al gauw genadeloos op je in. Een prettige zenuwgitaar geeft extra accenten in de gevarieerde compositie waarin de grunts van zanger Andy sterk naar voren komen. De strakke breakdown luidt een geweldig einde in.
Het vervolg van het album gaat onverminderd door. Phantom Pain is uptempo neergezet en raast voort waarin ook de melodie overtuigend is neergezet. Caliban is niet bang om rustige momenten in te passen in het totale geluid. Het biedt de ruimte om op adem te komen en daarbij versterkt het het contrast. Een techniek die ze ook in sWords laten terugkomen. De immense muziekwals en de vette groove krijgen daarmee nog meer power. Maar zeker ook in Darkness I Became. Een typische Calibancompositie waarin de samenzang vertrouwd aanvoelt, het tempo precies goed is en het evenwicht tussen kracht en melodie meesterlijk is ingebouwd.
Het album is echter geen tsunami die onverminderd op je afkomt. Dragon, met Marcus Bischoff van Heaven Shall Burn, heeft een meer stroperig karakter en wat onheilspellends over zich. De refreinen zorgen hier voor de luchtige impuls. Hibernate is de andere compositie die wat meer rust biedt en zelfs ingetogen genoemd mag worden.
Het album heeft daarna een krachtige en vertrouwde afsluiting met mOther en The World Breaks Everyone. Door de variatie in geluid en intensiteit krijg ik niet genoeg van het album en ook deze laatste twee composities laten mijn adrenalinepeil stijgen. Vooral het pompende drumgeluid in The World Breaks Everyone is stimuleren en opzwepend en voorzichtig heeft Caliban wat onregelmatigheden ingebouwd.
Met Dystopia laat Caliban zien en horen dat ze in de top van de metalcore een ereplaats verdienen. Van voor naar achter zorgt de muziek voor een opzwepend gevoel en het is de combi van kracht en melodie die er nu ook weer voor zorgt dat Dystopia een uiterst aantrekkelijk en heerlijk metalcorealbum is.