Op Gravity laat de band horen dat ze misschien geen Memorial hebben geschreven, maar dat ze composities schrijven die van bovengemiddelde kwaliteit zijn. Het geluid op het nieuwe album ligt ergens tussen I Am Nemesis en het vorige album Ghost Empire in. Composities die een herkenbaar geluid laten horen opgebouwd uit ritmes die genadeloos prettig het aambeeld in mijn gehoor teisteren. Muziek die je grijpt, je pakt en niet meer loslaat. Met de eerste single Paralyzed blijkt dat. Het nummer is pakkend en heeft het sublieme evenwicht tussen melodie en kracht. Alles lijkt te kloppen aan dit nummer. Het heeft het meeslepende door het prettige ritme en het energieke in de stevige tussenstukken. Tussenstukken waar het je moeite kost om het niet luidkeels mee te schreeuwen (omdat dat zo gek staat in de auto). Daarbij is het niet zomaar een nummer met veel energie. De boodschap om uit te breken uit een soort verlammende maatschappij waarin diverse media je platbeuken met opgelegde opinies en halve waarheden zonder dat je daar om vraagt. Het brengen van een boodschap en het je bewust laten zijn en het heft in eigen handen nemen van je eigen leven lijkt tevens het centrale thema van alle nummers zonder dat de band ‘prekerig’ en ‘moraliserend’ overkomt. Ook in het Duits gezongen nummer Mein Schwarzes Herz ligt een boodschap aan de basis. Blijf niet bij de pakken neerzetten als het slechter gaat. Ieder eind betekent een nieuw begin. Een mooie boodschap zo aan het begin van de lente. Maar dan wel in een heerlijk pulserend ritme waar menig sneeuwklokje van gaat schudden.
Wat fier overeind blijft is de manier waarop Caliban weet om te gaan met een melodie die aanspreekt en krachtmomenten waarbij je het diep van binnen gewoon voelt. In nummers als Who I Am, Left For Dead, het uptempo No Dream Without A Sacrifice en Hurrican komt dit goed naar voren. Maar zeker ook in het veelzijdige nummer Walk Alone. Ook hier weer een uitermate goede mix van melodie en kracht in een herkenbaar jasje. De meer hysterische zangpartijen doen denken aan Eskimo Callboy. Opmerkelijk voor dit nummer is het spel met tempo. Van stilstand naar 100 km/u in luttele seconden. Of zoals je dat in brOKen kan ervaren als verdwijnen in een muzikale kolkstroom die in eerste instantie als een meezingnummer lijkt te fungeren, zich daarna als een stevige ballad ontpopt, maar uiteindelijk uitmondt in een krachtige compositie. Het For We Are Forever is wel een meezingnummer dat je zou kunnen vergelijken met yOUR Song op het album Ghost Empire.
Op Gravity heeft Caliban trouwens wat hulp gekregen van Alissa White-Gluz (Arch Enemy) in het opzwepende The Ocean’s Heart, van Marcel Gadacz en Zachary Britt (Dream On Dreamer) in Inferno. Een nummer waarin zanger Andres Dörner zijn zware stemgeluid laat resoneren en me kippenvel bezorgt. Hoewel hij dat gelukkig vaker op het album laat horen, ligt het in Inferno er zo lekker dik bovenop. Tenslotte zingt/grunt/brult Jamie Graham (Heart Of A Coward) nog een fraai deuntje mee op Crystal Skies.
Gravity is een pracht van een album waarop Caliban laat horen op het gebied van metalcore composities te kunnen maken uitzonderlijk goed zijn. Mede door de combinatie van melodie, kracht en energie. Ghost Empire kon bij mij al de nodige potten breken, maar op Gravity begeven ze zich meer richting I Am Nemesis en ik ben daar echt uitermate content mee.Verplichte kost.