Aan de het publiek te zien trekt de headliner van vanavond niet veel nieuwe, jonge fans. Natuurlijk had deze artiest dan ook het grootste succes zo’n twintig jaar geleden. Het feit dat een kaartje zo’n 74 euro kost kan daar natuurlijk ook wat mee te maken hebben. De jeugd zal dat bedrag minder makkelijk kunnen neertellen van hun krantenwijk of job bij Thuisbezorgd.nl. Opvallend genoeg is de security lichtelijk aangescherpt in de zaal en worden links en rechts wat mensen gefouilleerd. Is dat om te voorkomen dat er professionele camera’s worden binnengesmokkeld of heeft het iets te maken met de uitlatingen over de Italiaanse president door de band?
Cameron Hayes zal niet veel mensen wat zeggen, hoewel er zo te zien toch wel wat fans van deze Britse dame in de zaal zijn. De alternatieve pop staat vrij ver af van het grungy gitaargeluid van de hoofdact. Toch mag ze de band vergezellen tijdens hun tour, en stond ze gisteren met ze in Duitsland voor haar eerste internationale optreden. De muziek zit een beetje in de hoek van een Billie Eilish. De singer-songwriter is slechts 21 en doet denken aan dat stille, mysterieuze meisje achterin de klas. Ze komt niet bepaald over als een superster, en de woorden die ze met ons wisselt in sterk Brits accent zijn innemend. Haar stem is zonder meer erg sterk. Voor een site als deze niet rock genoeg, maar zeker een sympathiek optreden waar technisch gezien weinig mis mee is.
Voor Placebo het podium betreedt horen we een bericht ingesproken door vocalist/gitarist/boegbeeld Brian Molko met het verzoek geen foto’s of filmpjes te maken. Een concert moet een eenmalige ervaring zijn waarbij je niet gehinderd wordt door telefoonschermpjes, De heren van security zullen gedurende het optreden ook regelmatig ingrijpen als ze zien dat iemand stiekem staat te filmen. Weer eens een andere bezigheid dan crowdsurfers opvangen.
Wat opvalt aan Brian is dat hij zijn androgene uiterlijk redelijk vaarwel gezegd heeft en nu een heuse handlebar snor heeft. Die staat hem niet slecht. Meteen vanaf het eerste nummer, Forever Chemicals, eet het publiek uit Placebo’s hand. Opvallend is dat er niet op veilig wordt gespeeld en ook dieper in de discografie wordt gegraven dan alleen de hits. Zo wordt van het eerste album Bionic gespeeld, maar Nancy Boy overgeslagen. Ook hits als Pure Morning en Every You Every Me laat de band dapper liggen. Als compromis komen Song To Say Goodbye en The Bitter End wel voorbij. Voor de fans mag dit de pret niet drukken. Zo zie ik zelfs wat betraande oogjes om me heen bij Too Many Friends. De nadruk ligt duidelijk op het nieuwe album, Never Let Me Go met nummers als Happy Birthday In The Sky en Sad White Reggae. Wat wel jammer is, dat in het toegift gekozen wordt voor maar liefst twee covers, Tears For Fears’ Shout en Kate Bush’s Running Up That Hill (A Deal With God), een nummer dat ik na revival door Stranger Things niet meer kan horen. Dan had ik toch liever die hits gehoord.
Aan de kwaliteit van het optreden valt niets af te dingen. Brian is prima bij stem en weet de soms best uitdagende gitaarpartijen prima te combineren met zijn typische zang. De bindteksten zijn zowat nihil wat het mogelijk maakt een stortvloed van nummers te spelen en de energie in de zaal hoog te houden. Hier ook geen rookmachines of confettikanon, slechts schermen met visuals op de achtergrond. Het is duidelijk dat hier de avond echt in het teken staat van de muziek, het moment dat een band kan beleven met de fans. En inderdaad, dan kunnen we eigenlijk die telefoonschermpjes best missen.
Foto’s: Charlotte Grips