Candlemass – Psalms for the Dead

Deze Zweedse doom metal band heeft een roerig verleden en zorgt iedere keer weer voor een verrassing qua bezetting en inhoud. Wel bekend van hun eerste release, Epicus Doomicus Metallicus in 1986, heeft de bezetting behoorlijk wat afwisseling gekend. Ook nu weer, want Rob Lowe, die dit album heeft ingezongen, is intussen alweer vervangen door Mats Levén. Dit is een bekende voor de band want hij heeft al eerder met hen gezongen.  Je hoort hem terug in de Grey Island sessies die zijn verwerkt in de box set Doomology. Hij zal dit jaar samen met toetsenist Per Wiberg mee op toer gaan.
Het nu uitgebrachte album begint met de loodzware intro van het eerste nummer Prophet . Zoals bij meer nummers op het album komt het tempo wat later in het nummer op gang. Er wordt goed de tijd genomen om het nummer en de sfeer op te bouwen. De gitaren klinken over het algemeen donker, loom en zwaar, zoals dit eigenlijk ook wel hoort bij doom. Veel van de gitaar en bas composities komen met elkaar overeen, wat een behoorlijke lompe sound tot gevolg heeft. De gitaar solo’s zijn lekker lang, ingewikkeld en kunnen lang boeien. De stem van Robert Low past uitstekend bij het genre en is erg goed, alhoewel het de vraag is of hij dit live ook zou kunnen neerzetten. Er wordt op het album ook veel en goed gebruik gemaakt van een apart klinkend orgel, wat qua geluid een beetje doet denken aan bijvoorbeeld een Wurlitzer. Dit komt vooral goed naar voren in Dancing In The Temple (Of The Mad Queen Bee) en in Siren Song. In dit nummer is ongeveer in het midden een leuke solo verwerkt waar het unieke geluid van dit orgel uitstekend tot zijn recht komt.
De teksten van de meeste nummers gaan over allerlei duistere en vreemde wezens, onheilspellende locaties en gebeurtenissen uit vervlogen tijden. Ook keert het thema van de reis naar het hiernamaals meermalen terug. In het laatste nummer, wat begint met een uitleg over hoe slecht de “tijd” wel niet is, wordt nog een laatste keer de loodzware sound ingezet. Onder het tikken van de klok wordt de mening omtrent de “tijd” heel duidelijk gemaakt: tijd heelt niets. Tijd is een zwart gat wat alles opslokt, nergens iets om geeft en alles van je afpakt wat je lief is. Tijd is gevaarlijk, tijd is zwart en tijd is je vijand. Tijd is de dood.
Black As Time is het laatste nummer van een cd die lang aanvoelt, maar dit met z’n 9 nummers en in totaal krap 50 minuten eigenlijk niet is. Dit komt misschien ook door het genre. Normaliter luister ik metal met wat meer tempo, maar de afwisseling van het tempo en de kwaliteit van de songs houdt het ruimschoots interessant genoeg om te blijven luisteren. Het album is goed geproduceerd wat zich uit in een heerlijk zwaar geluid, maar ook helder genoeg om bijvoorbeeld het orgel fijn en goed naar voren te laten komen. Het is wat mij betreft een album om even lekker loom voor achterover te gaan zitten en van te genieten.
Tracklist:
1 – Prophet 6:05
2 – The Sound Of Dying Demons 5:30
3 – Dancing In TheTemple(Of The Mad Queen Bee) 3:38
4 – Waterwitch 7:03
5 – The Lights Of Thebe 5:49
6 – Psalms For The Dead 5:15
7 – The Killing Of The Sun 4:09
8 – Siren Song 5:57
9 – Black As Time 6:47