Too Far Gone is het tweede album van de band en start sterk en heftig met het titelnummer. De compositie is gezegend met een sterk groovy geluid en klinkt opzwepend zoals ook Slipknot dat uitmuntend weet neer te zetten. Deze lijn van stevige nu-metal wordt verder voortgezet in Lord of Flies. De basis van stevige rock krijgt gezelschap van een fraaie melodielijn die afgewisseld wordt door een bijzonder gitaargeluid en fraaie zangstukken.
Langzaam raak ik in de ban van het geluid van Cane Hill, maar kom enigszins bedrogen uit nadien. Met Singing In The Swamp, Erased en Why zijn ze me aardig kwijt. Why wordt nog gesierd door een sterk drumritme, maar echt spetteren doet het niet. Introtechnisch belooft het telkens wat te worden, maar een degelijk vervolg blijkt jammer genoeg uit. Gitaartechnisch is er niets aan te merken op de composities, maar het klinkt allemaal wat té eenvoudig.
Met de compositie It Follows gaat het weer grooven en zorgt een sterk stemgeluid en dito gitaarriff weer voor wat vuurwerk. Het tempo ligt wat laag en voelt wat industrieel aan in het drumwerk. Het tempo gaat omhoog in Scumbag Fix en de beuk gaat erin. Toch wordt het karakter ook hier wat oppervlakkig end at is jammer. De thrashy gitaarsolo maakt het een klein beetje goed. De licht stijgende lijn krijgt een vervolg in Fucking Hateful waarin de geest van Slipknot weer om de hoek komt kijken. Vooral het drumwerk mag een eervolle vermelding krijgen. Daar valt ook niets op aan te merken. Via 10 Cents dat eenzelfde karakter kent, sluit het album af met, toepasselijk, The End.
De start is mede door het krachtige drumritme veelbelovend en krijgt daarin bijval van een lekkere gitaarriff. Maar ook hier is het vervolg, mede door de wat matige zang, een kleine anti-climax.
Over de hele linie is het album Too Far Gone niet inspirerend genoeg. De eerste twee composities grijpen je echt wel bij de ballen en halverwege klinkt het ook wel fraai, maar echt overtuigen doet Cane Hill me niet.