Fotografie: Vincent Zomer
Op steenworp afstand van station Den Helder bevindt zich één van dé hardrock kroegen van Noord Holland: Rockcafé De Engel (denk maar aan een liedje van Slayer). Het café ademt een Keltische sfeer uit door de schilden met Keltische tribals die aan de muur hangen en de zwaarden. Al 22 jaar treden hier bandjes op uit alle hoeken van de wereld en vrijdagavond was het de beurt aan twee Zweedse bands: Captain Crimson en Langfinger.
Ze zijn voor het eerst in Nederland en als ik binnen kom, zitten ze net te eten. De twintigers schuiven de patatjes van de snackbar naar binnen alsof ze in geen jaren zoiets goeds gegeten hebben.
Nadat beide bands de soundcheck te hebben gedaan is er een korte pauze. Het begint gezelliger te worden. Het volume van de achtergrondmuziek wordt zelfs harder gezet om boven het geroezemoes heen te komen. Het bier is koud en lekker. Dan begint Captain Crimson met hun set.
We worden verrast met een grappig intro (een deurbel en daarna Staying Alive van The Beegees) waarna de jochies met wijde broekspijpen, fluwelen colberts en een net iets te ver open geknoopt overhemd hun jaren 70 hardrock beginnen te spelen. En dat doen ze verbazingwekkend goed.
De rots in de branding is de zanger die rauw en ervaren klinkt. Komt door zijn petje denk ik. De gitarist kent zijn instrument tot in de puntjes en laat dat horen in Dancing Madly Backwards van hun debuutplaat met dezelfde titel en Bells from The Underground van hun laatste album Remind. En waar hij gecontroleerd en stilstaand zijn instrument liefkoost, is de bassist het compleet tegenovergestelde. Headbangend maar ook met onzichtbare controle en trucs (bovenhands spelen) speelt hij de honden het hok uit. Door zijn effectpedaal weet hij het voor elkaar te krijgen een soort mellotroneffect te creëren tijdens zijn bassolo’s. Talent is het woord wat bij Captain Crimson hoort. Dat talent hoor je helemaal als ze War Pigs coveren van Black Sabbath. Voor het grootste gedeelte blijven ze trouw aan Sabbath maar toch geeft de gitarist er zijn eigen draai aan door al improviserend een solo in te zetten die uiteindelijk aansluit bij de solo van het origineel. De band rockt en dat we in 2017 leven vergeten we gewoon even. De jaren 70 zijn al bijna vijftig jaar voorbij maar dat is in deze band potverdorie niet te horen.
Als het dan de beurt is aan Langfinger is het middernacht. En gezien de laatste trein om 00:34 vertrekt, moet ik het live optreden van deze band helaas laten schieten. Gelukkig zijn ze niet vies van wat promotie met als gevolg dat mij een LP van hun laatste album in de hand wordt gedrukt en dat er een kort vragenvuurtje volgt. Volgende week: een recensie van de plaat Crossyears en een kort interview met zanger Victor en drummer Jesper van Langfinger!