Voor ondergetekende was Cariosus een nobele onbekende. De band uit Chicago presenteert na enkele EP’s en demo’s hun eerste full-length. Verwijzingen naar bands als Whitechapel en The Black Dahlia Murder in het perspakketje beloven veel goeds, maar dit zijn ook direct wel grote schoenen om te vullen. Lukt dat de band met deze Will, Until Beauty?
De band doet niet aan de kat uit de boom kijken en komt direct ter zake met opener The Narrow Path. Een typische moderne death metal beuker met herkenbare herhalende riffs en naast de deathgrowls ook een wat atypische metalcore aandoende schreeuw. Een prima track, hoewel het niet direct de volle aandacht opeist. Track 2 en 3 Saturn Returns en Apollo’s Lament doen dat echter wel. De vergelijking met vooral Whitechapel snijdt op deze tracks meer hout, getuige de heerlijk groovende deathcore riffs waar het een dikke knipoog geeft richting Whitechapel’s A New Era of Corruption.
Op de nummers die volgen komen ook vergelijkingen met de eerdere platen van Fit For an Autopsy in me op. De vocalen, vooral in het hogere krijsregister, knipogen naar bands als Inferi en Vale of Pnath. De band maakt er geen geheim van waar het de mosterd haalt, waardoor een en ander als een warme deken om de fans van het genre heenvalt. Cariosus zet deze invloeden vooral in om pakkende songs neer te pennen, zonder zich schuldig te maken aan plagiaat. Daarvoor vloeit de muziek simpelweg te soepel en gemakkelijk van deathcore naar melodeath en weer terug.
Door het hele album heen valt op dat de heren hun instrumenten meer dan degelijk onder de knie hebben. Hoewel het nergens extreem technisch wordt, zijn de riffs en het drumwerk van hoog niveau. Het vervalt niet in onnodig gepiel, maar zorgt wel voor een herkenbaar en heerlijk weg te luisteren stukje muziek. De gitaarsolo’s zijn ook indrukwekkend te noemen, zoals onder andere te horen is op How the Flesh Knows; een van de hoogvliegers op dit album. Andere toppers zijn het wat traag beginnende maar bomvol goeie riffs gepropte All Too Human en afsluiter Heaven’s Portent die opvalt door een wonderschone akoestische leadpartij welke over een staccato ritmische basislijkt te zweven.
Will, Until Beauty is al met al een prachtig visitekaartje voor Cariosus. Op de iets mindere opener na staan er geen zwakke nummers op de plaat. Het is allemaal niet bijster origineel, maar dat geeft niks als het met zoveel overtuiging en gevoel voor balans gebracht wordt als men doet op dit debuutalbum. Een groovende death metal plaat met genoeg melodie en deathcore invloeden om de fans van de moderne harde stijlen te bekoren. Hier gaan we hopelijk meer van horen!