Carousel Vertigo – Revenge of Rock and Roll

Vier jaar na het verschijnen van hun indrukwekkende debuutplaat Mighty is er nu eindelijk de langverwachte opvolger van de Franse rockers Carousel Vertigo. De grote vraag is nu of Revenge of Rock and Roll de hooggespannen verwachtingen waarmaakt. 
Carousel Vertigo wordt ook wel beschreven als “de beste band die niemand kent”. Die omschrijving klopt aardig. Het debuut uit 2013 doet zijn titel eer aan want het is met recht een groots album. De classic rock die de groep daarop laat horen is weliswaar niks nieuws maar wordt met zo’n charme en muzikaliteit gespeeld dat het klinkt alsof ze het genre hebben uitgevonden. Een plaat die zich kwalitatief makkelijk kan meten met albums van de grote jongens uit de classic rock wereld.
Met Revenge of Rock and Roll is het dus tijd dat de groep zelf onderdeel gaat worden van de grote jongens. Muzikaal gezien moet dat geen probleem zijn. Ook op dit nieuwe album klinkt Carousel Vertigo bevlogen. Zanger/gitarist Vincent Martinez en gitarist Jansen Press (de enige Amerikaan in de band) zijn een perfect gitaarduo die elkaar subliem aanvullen. Ze zijn verantwoordelijk voor een aantal prachtige gitaarduels en hoogstaand twin-gitaarwerk. Martinez beschikt ook nog eens over een zeer typisch stemgeluid. Je moet er van houden maar zijn rauwe en soulvolle stem is een van de redenen dat de groep een eigen sound heeft waardoor ze zich onderscheiden van andere classic rock bands.
Maar dat is niet het enige. Waar veel groepen die classic rock spelen ook qua productie terugvallen op een zo ouderwets mogelijke sound, daar gaat Carousel Vertigo voor een iets moderner geluid via een mooie heldere productie. Het komt de kwaliteit in dit geval alleen maar ten goede. Zo knallen No more hesitatin’, Honey do en het titelnummer heerlijk uit de speakers waarbij direct opvalt dat de groep het gebruik van blazers, piano en het Hammond orgel niet schuwt. Vooral het boogie-achtige Honey do is onweerstaanbaar en doet vooral denken aan Grand Funk Railroad’s Some kind of wonderful. Er zijn natuurlijk meer invloeden te horen. Zo is Humble Pie ongetwijfeld een grote inspiratiebron geweest voor wat betreft het gitaarwerk.
Andere hoogtepunten zijn Hard luck lover, Well, alright en I may, I might wat allen songs zijn met een heerlijke groove. Het rustpuntje van de plaat is het mooie Hideaway waarop niemand minder dan Garry Tallent van Bruce Springsteen’s E. Street Band de baspartijen voor zijn rekening neemt. Toch eisen Martinez en Press ook in dit nummer een hoofdrol voor zichzelf op vanwege de geweldige stem van Martinez en is het gitaarspel van Press om je vingers bij af te likken. Maar ook de gedegen ritmesectie van bassist Olivier Brossard en drummer Jimmy Montout mag niet onvermeld blijven. Carousel Vertigo is een hechte eenheid.
Revenge of Rock and Roll is een waardige opvolger van het debuutalbum. Liefhebbers van catchy en groovy rocknummers, uitstekend gitaarwerk, rauwe en emotionele vocalen en goede muzikanten moeten beslist eens gaan luisteren naar Carousel Vertigo. Hopelijk hoeven we niet weer vier jaar te wachten op een volgende plaat maar dat hangt voornamelijk af of Revenge of Rock and Roll wordt opgepikt door het grote publiek. Aan de kwaliteit zal het in ieder geval niet liggen. Het album verschijnt op 29 september.