Castlefest is geen ‘normaal’ festival. Het is een belevenis. Veel mensen komen niet eens voor de muziek, maar voor de vele andere activiteiten. De sfeer is uniek en heeft een groot gevoel van ‘even in een andere, relaxte wereld stappen’. Natuurlijk zijn er meer fantasy, middeleeuwse festivals, maar Castlefest heeft een unieke combinatie weten te realiseren. Het is een feest voor feeën, Vikingen, ridders, steampunkers, Victoriaanse liefhebbers, kinderen, ouders, volwassen, bejaarden en muziekliefhebbers. Met deze opsomming ben ik nog lang niet compleet. Wat opviel dit jaar (bij mij dan) is dat de hedendaagse techniek niet ontbreekt, maar dat je in verhouding nog steeds weinig mobieltjes de lucht in gehouden ziet worden tijdens optredens (een verademing). Verder leek het publiek dit jaar minder uitzinnig in hun outfit. Mogelijk door de weersvoorspellingen? Wil niet zeggen dat er geen mensen waren die heel veel werk hebben gestoken in hun (aan)kleding, want die waren er natuurlijk ook. Het is namelijk nog steeds leuker om het publiek te fotograferen dan de bands (wat we dit jaar dan ook maar gedaan hebben).
Wat betreft muziek doet Castlefest elk jaar hun best om er iets moois van te maken. Natuurlijk zijn de bekende namen meestal aanwezig, maar dit jaar is zelfs op dat vlak een trendbreuk te ontdekken. Geen Omnia, dat was al bekend en het waarom wel/ niet gaan we hier niet oprakelen, maar ook geen Faun en Irfan. Nog wel Berlinski Beat, Corvus Corax en (eigenlijk de terugkeer van) Rapalje, maar als festival moet je natuurlijk ook bekende namen boeken. Feit is dat we dit jaar verrast worden door een mix van bekende Castlefest acts en nieuwe pogingen om het in grote getalen opgekomen publiek weer te verrassen.
Het uit IJsland afkomstige Árstïdir is mogelijk bekend van hun samenwerking met Anneke van Giersbergen. Vandaag staan ze vroeg op het podium. Het publiek zit nog lekker in het gras in het zonnetje en mogelijk draagt dit bij aan de lome uitstraling van het optreden op het podium. Technisch speelt de band prima popnummers die in de lijn liggen van Crosby, Stills and Nash. Een band die ze, in hun eigen taal, ook eren met een cover. De samenzang van de drie heren is geweldig. Grootste probleem is dat de muziek (ook met de aanvulling van viool en cello) veel te veilig is. De muziek herhaalt zichzelf en wordt saai. Van de beloofde betovering en magische kwaliteit die in het programmaboekje merken wij helaas niks.
Die magie kunnen we beter ophalen bij het Russische Theodor Bastard. Hun unieke en eigenzinnige mix van pop, wereldmuziek en folk is live ook een groot feest. Niet zo moeilijk als je een veelzijdige zangeres hebt als Yana Veva en de gedreven uitstraling van zanger/ gitarist Fedor Svoloch. De band weet verder heel goed sfeer met aanstekelijke dansritmes te mengen. Gevolg is een dansende groep en meedeinende mensen voor het podium. Wat betreft performance, uitstraling en spelvreugde de beste band van de dag.
Met het Italiaanse Emian heeft de organisatie een band in huis die doet denken aan de begindagen van het Nederlandse Omnia. Mede door de instrumenten, zoals harp, fluit, draailier en percussie. Het beeld wordt versterkt door de vrouwelijke zang. Muzikaal gezien tapt de band ook uit hetzelfde vaatje. Het levert een energiek optreden op voor een uitzinnig (folk) dansende menigte. Prima festival optreden.
De verwachtingen voor Cesair zijn hooggespannen. De band speelt natuurlijk alweer een aantal jaar op Castlefest en is daarmee een van de vaste gezichten geworden. Dit jaar is speciaal door de personele wisselingen en de nieuwe plaat die op komst is. Helaas komt het optreden minder uit de verf. De dynamiek van voorheen lijkt vervangen door meer sferische nummers die het live, op een festival podium als vandaag, minder lijken te doen. Door de aanvulling van didgeridoo en keyboard heeft de band meer kans gekregen om de diepte in te gaan, maar het lijkt ten koste te gaan van de afwisseling. Aan de andere kant is het vandaag moeilijk te beoordelen, want zoals bij meer bands vandaag, is het geluid niet goed op elkaar afgestemd. Daardoor komen bepaalde instrumenten onvoldoende uit de verf. Het nieuwe album en de andere optredens (zoals op 27 oktober in de Willemeen in Arnhem) moeten uitwijzen of het nieuwigheid, het geluid of, toch, de muziek is.
Het Spaanse Cuélebre heeft ook last van de geluidsmix, maar komt er makkelijker mee weg. De band kiest namelijk voor dynamiek waarin het speltechnische niet altijd belangrijk is. Sfeer weten deze Spanjaarden prima te brengen. Het is een levendige bende op het podium en dat wordt overgenomen door het publiek. Dansen, springen en meedoen is het credo. Voor het tijdstip een prima oplossing om je eventuele after dinner dip weg te dansen en jezelf klaar te stomen voor de dansritmes van Berlinski Beat. Voor ons, door omstandigheden, geen optie.
Helaas zijn we dit jaar maar één dag op Castlefest. Ik mis daardoor het optreden van Heilung. Een band die ik graag gezien had en die bewijst dat Castlefest in hun programmering niet stil blijft staan. Volgend jaar of in de winter weer nieuwe kansen. Feit blijft dat Castlefest die unieke sfeer van de begindagen goed weet vast te houden. Een kunst op zich, want het festival is de afgelopen jaren enorm gegroeid. Zo is het de laatste jaren gebruikelijk dat de dagkassa’s voor de zaterdag niet meer open zijn omdat het bij de voorverkoop is uitverkocht.
Met dank aan Mariëlla van Dongen-Schoonwater.
Een van de koningen van Castlefest:
Mochten er foto’s zijn die je niet geplaatst wil hebben. Mail ons!