De nieuwe EP van Catarsis klinkt opnieuw veelbelovend. Nog liever hadden we na de eerste EP nu een full album besproken, maar voor deze vijf tracks geldt: all killer, no filler.
De Belgische deathmetalband Catharsis werd opgericht in 2020, midden in de coronapandemie. Ze brachten vorig jaar al de EP I uit in eigen beheer. De review daarvan kan je hier nog eens nalezen.
De nieuwe EP komt uit bij Gio Smet Records en omvat vreemd genoeg vier ‘oude’ tracks en slechts één nieuwe. Catharsis koos ervoor om nummers op te nemen uit hun beginperiode, nog voordat de band zijn naam had gekregen en voordat vocalist Larz erbij was. De EP-titel M-VIII B.C. moet je dan in een mix van Engels en Latijnse getallen lezen als ‘made before Catharsis’. Als de band in het promopraatje erbij vertelt dat binnenkort dan het full album Ithnayn het licht zal zien, dan zien we pas het grotere plaatje.
Opener Paradise Lost is de enige echt nieuwe track op M-VIII B.C. en moet een voorproefje zijn van het full album. Deze smaakt inderdaad naar meer. Invloeden van de band Paradise Lost hoor ik niet meteen, wel oldschool death met af en toe wat melodie.
A Bloodier Shade Of Pale en Whirlpool zijn helemaal oldschool death en passen in het rijtje van recente releases van Solifugia, Klaïton en Living Gate, al zit er hier en daar wel eens een stukje in dat wat minder oldschool klinkt. Op Retard, mijn persoonlijke favoriet van deze EP, en ook op Nasu hoor ik wat thrash-invloeden: in de zang en met die groove denk ik spontaan aan Sepultura ten tijde van hun album Roots. Alle songs op deze EP hebben een heel degelijke opbouw en alle elementen die je verwacht bij death metal zitten er in.
Over de productie valt wel een en ander te zeggen. Op voorganger I was de productie heel basic en niet supervet. Deze keer ging er veel aandacht naar de intro’s. Zo krijgt elke track een eigen gezicht en dat is altijd een goede zet in dit genre. In de mix zitten de vocalen voor mij net iets te veel op de voorgrond en krijgen de gitaren wat te weinig tijd en ruimte. En de drums klinken wat dof. Maar kijk, als band en label ermee tevreden zijn, dan kan ik me daar enkel bij neerleggen.
M-VIII B.C. is tegelijk het zoveelste teken dat de deathmetal-scene in België nog springlevend is en een mooi tijdsdocument van een band die zijn ‘oude’ songs niet zomaar verloren wil laten gaan. Maar nu zijn we wel helemaal klaar voor dat full album.