The Dictator is een bijzonder intrigerende EP, en het verhaal erachter is minstens zo interessant. Dat verhaal wil ik jullie niet onthouden.
Catherine Graindorge is een Belgische violiste, componiste en actrice. Sinds 2012 en de release van haar eerste solo-album The Secret Of Us All werkte ze samen met artiesten als Nick Cave, Warren Ellis en Mark Lanegan. Daarnaast componeert ze soundtracks. In 2021 nam ze het album Eldorado op in Bristol met John Parish (PJ Harvey) als producer en muzikant.
Aan dat lijstje van ‘belangrijke namen’ kan de Brusselse nu nog een mooie, heel bekende naam toevoegen, die van punklegende Iggy Pop. Die speelde eind vorig jaar twee van haar tracks in zijn 6 Music show op de BBC-radio. Daarop stuurde ze een email naar Iggy via de producer van de show om te zeggen dat ze heel vereerd was en dat ze graag met hem aan een track zou werken. Ze had nooit gedacht dat er ook echt iets zou van komen. Enkele dagen later kreeg ze al antwoord.
Iggy vroeg haar om hem een track te sturen. Ze begon te improviseren en stuurde hem er drie. Toen begonnen ze ideeën uit te wisselen. Iggy Pop schreef de tekst voor The Dictator twee maanden vooraleer Rusland Oekraïne binnenviel. Dat de EP met die titel uitkomt als Poetin zijn ‘speciale operatie’ uitvoert, is dus toeval. In de intro declameert en bromt Iggy Pop met zijn diepe, ronde bariton over een soundscape van viool en synths. Daarna zingt hij nog een paar strofes, met vrouwelijke backings. Naarmate de song vordert verandert de toon naar broeierig-dreigend en onbestemd onbehagen. Inzake toegankelijkheid voor een breed publiek is dit veruit de beste van de vier tracks op deze EP, maar we betwijfelen toch of het brede publiek hiervoor voldoende uithoudingsvermogen heeft.
Graindorge schreef de tekst voor Mud I, waar Iggy op voortbouwde voor Mud II. Met zijn typerende stem ontvouwt de zanger een visioen van een wereld die steeds meer in chaos verzinkt, terwijl hij worstelt om verlossing te vinden. Hier wordt begonnen met veel minder dreiging, met Iggy Pop die eerder rustig vertelt, met soms relatief lange pauzes. De onderhuidse dreiging bovenop de cinematografische soundscapes komt hier van combinaties van snaar- en blaasinstrumenten. Ondanks de rustige parlando voel je het nakende onheil in je nek.
De EP eindigt met de onheilspellende en dreigende track Iggy, de enige van de EP waarop Iggy niet zingt of spreekt. Het onbehagen wordt hier bijna tastbaar en na de drie eerdere songs voelt de afwezigheid van de vocalen van Iggy Pop hier als een soort van aanwezig gemis.
The Dictator is geen vrolijke EP, maar weerspiegelt perfect de gevoelens van heel wat mensen nu we te kampen hebben met een oorlog aan de grenzen van Europa, en andere onzekere toekomstperspectieven. Dat alles komt dan ook nog eens kort na de soms bevreemdende maatregelen van de coronapandemie. Als twee mensen gans dat pakket van gevoelens en emoties kunnen vatten in minder dan een half uur muziek, dan zijn het toch wel Catherine Graindorge en Iggy Pop.