Cathubodua trekt op Continuum niet één kaart, maar een hele hand vol. Zowel liefhebbers van folk- prog- als powermetal zullen hierop heel wat pareltjes vinden. Doordat ze zo breed gaan is het moeilijk om een referentie naar een andere band te geven. Als je enkel de factor powermetal in acht neemt kan je dit vergelijken met het recentste werk van Dragonfly of Metal De Facto, maar ze hebben ook het sopraanelement van pakweg Tristania of Nightwish, het experimentele van een Fabulae Dramatis, de fantasie en de prog van een Kingfisher Sky, het symfonische van de vroege Within Temptation en ga zo maar door.
Het album is thematisch opgedeeld in vier hoofdstukken of cycli zoals ze het zelf noemen. Ze beginnen na een instrumentale intro met Hero’s Cycle. Abyss en single Hero Of Ages zijn sterke openingsnummers met een doorwrochte, maar knappe opbouw en compositie. Hetzelfde verhaal bij de arrangementen. Deze band heeft niet zomaar een blik met bestaande koortjes en synths opengetrokken. Ze zijn integendeel voluit voor overladen arrangementen met een eigen gezicht gegaan, waardoor die veel tegengewicht bieden voor de agressieve gitaren. Benieuwd of ze dat evenwicht live kunnen behouden.
Zangeres Sara legt veel warmbloedige passie in haar lyrics. Je zal misschien niet altijd mee zijn met het verhaal, maar ze betovert je zo ook wel. Hydra heeft dezelfde snedigheid door een gejaagd ritme. Sara heeft geen enkele moeite om dat ritme bij te benen en ook in stemvolume eist ze in elke track haar plaats op. De tracks hebben wel genoeg rustige breaks, maar zo’n stem wil je toch ook wel eens in een klassieke powerballad horen. Nightfall (de laatste track van de City Cycle) gaat een beetje in die richting, maar, eerlijk, daar zat nog meer in.
Op The Fire (begin van de Forest Cycle) speelt Sabrina van Ithilien mee op draailier, waardoor deze track wat meer naar de folkmetal opschuift. Het is knap hoe de band op dit album de partijen van violiste Katrien (inmiddels uit de band en vervangen) zo brengen dat je soms nog moeilijk het verschil hoort tussen de viool en misschien synths.
Lange tijd denk je dat er geen vullers op Continuum zullen staan. Cathubodua houdt je aandacht scherp met My Way To Glory, A Treacherous Maze en Legends. Zelfs de interludes, waarvoor je bij andere albums al eens snel op doorspoelen drukt, zijn zo hard uitgewerkt dat je blijft luisteren. Naar het einde van het album toe zijn er toch twee mindere tracks ingeslopen. A Tale Of Redemption en Deified, dan zijn we al bij het hoofdstuk Snow, zijn nog steeds prima, toch schitteren ze iets minder hard dan de rest. Afsluiter Apotheosis is goed voor zowat tien minuten en een bonte samenvatting van de beste elementen van het hele album. Outro Dusk was misschien niet meer nodig, maar rondt het album wel knap af.
We zeggen wel vaker dat je een album moet laten groeien door er meerdere keren naar te luisteren. Dat is hier wel en ook weer niet het geval: Continuum is zo meeslepend dat je meteen mee bent en is tegelijk zo gelaagd dat je bij elke luisterbeurt nog nieuwe elementen ontdekt.