Cathubodua is net begonnen aan de promo-tournee voor het nieuwe album Interbellum in België, Frankrijk, Duitsland en Nederland. Daar werd nog een releaseshow aan toegevoegd met Bunch of Maniacs en Objector als support. Wij trokken dus naar de nieuwe DVG (De Verlichte Geest) in Kortrijk (B) voor die albumrelease van de meest woeste female fronted metalband van Vlaanderen.
De avond werd afgetrapt door Bunch of Maniacs, een nieuwe band met drie ervaren rotten en een zanger die nog maar voor de vierde keer op een podium stond. De band startte als coverband Welvaart, maar al snel werd de drang naar eigen nummers te groot. Met een beperktere bezetting werden nummers geschreven waarin het wat zoeken is naar een gemeenschappelijke noemer (in genre). Zelf omschrijven ze hun sound als ‘dark & loud’. Het gaat van bluesrock-inspired hardrock tot progressive, stoner en death ’n roll. Inspiratiebronnen zijn onder meer Faith No More en Black Sabbath. Er zijn al opnames, maar liever dan al een EP uit te brengen, sparen ze die op voor een full album.
Zanger Peter staat op het podium als een kruising tussen Fish, Ben Ward (van Orange Goblin) en Joe Cocker. Hij heeft een stem als een klok en als hij in een paar nummers wat harder gaat zingen, klopt het plaatje niet helemaal om zijn zachte knuffelbeergehalte te combineren met de agressie in zijn stem. Muzikaal is het verfrissend om al die verschillende invloeden telkens in één song te horen voorbijkomen en vooral op bas en gitaar werd er met het mes tussen de tanden gemusiceerd. Op bas herkennen we Roel die met zijn andere band BEUK binnenkort support is voor Phil Campbell & The Bastard Sons in dezelfde DVG.
De beste tracks van Bunch of Maniacs in Kortrijk waren Nocturnal Damnation, Purity of Despair en de Type O Negative-cover Don’t Wanna Be Me. Nog leuker: als soundcheck speelden ze Ramskapelle, de Preuteleute-versie van Rammstein’s Rammstein (van op hun debuutalbum Herzelied).
Onbedoeld liep er een rode draad door de drie bands op het podium van DVG. Het vorige optreden van Bunch of Maniacs was op de voorronde van de Belgische Wacken Battle van dit jaar. Cathubodua verloor in 2019 nipt de finale van die jaarlijkse wedstrijd en Objector won diezelfde band battle vorig jaar. Objector heeft op drums overigens het Mexicaanse zevenarmige supertalent Ricardo, die eerder bij Cathubodua zat.
Objector dus als tweede supportband. Het winnen van de Belgische Wacken Battle heeft deze thrashers een nieuwe adem gegeven. Er zijn eindelijk nieuwe nummers geschreven, voor het album dat Social Intolerance uit 2018 moet opvolgen. Daar kregen we er in DVG al een paar van te horen. Revolt en Slave New World smaken alvast naar meer, maar daarvoor zullen we waarschijnlijk moeten wachten tot het nieuwe album klaar is. Het nieuwe materiaal kan – alvast in de live-uitvoering – perfect naast het oude staan.
Voorts deed Objector waar ze de beste in zijn: furieus en ongenadig thrashen. Hard, smerig en met de glimlach. Het publiek zette het op een enthousiast headbangen en tegen het einde van de set was er zowaar een crowdsurfer die bijna onzacht tegen het plafond van DVG werd gedrukt. Wie Objector nog wil ontdekken, kan op 18 mei naar de Miracle Metal Meeting in Deinze (B), op 1 juni in de Little Devil in Tilburg (als support van Air Raid) of anders op Wacken Open Air in Duitsland. De toekomst ziet er mooi uit voor Objector.
Cathubodua gaf het energiepeil in Kortrijk nog een boost met een voor deze tournee uitzonderlijk lange set. De band startte met een handvol, oudere tracks en dat zie je wel vaker op een albumreleaseconcert. Die oudere nummers geven de bandleden het vertrouwen dat het allemaal wel los zal lopen, terwijl beginnen met nieuwe tracks het stressniveau onnodig opdrijft. Daar zie je aan dat ze bij Cathubodua het klappen van de zweep kennen. Onder meer Hydra en My Way To Glory van Continuum werden dan ook nagenoeg perfect gebracht en effenden het pad voor Foretelling als eerste track van Interbellum. Daarna volgden alle andere tracks van dat nieuwe album, maar in een verhaspelde volgorde en onderbroken door publieksfavoriet Hero of Ages en door een cover.
Cathubodua brengt bij elk albumreleaseconcert één cover en deze keer was dat Monolith of Doubt van After Forever dat deze band helemaal naar zijn hand zette. Op de albums Continuum en Interbelllum hoor je misschien dat het meest recente album net iets harder en kwader klinkt dan het vorige, maar live staat het peil van agressie en razernij voor elke track op maximum.
Bij Goddess Fallacy eindigde Cathubodua de set met de intussen vertrouwde afscheids-pose (met elk één vuist in de lucht). Een beetje verrassend werd geen toegift gespeeld. Dat hun band en publiek toch wel verdiend. Misschien was het wel omdat Cathubodua een dag later al in Duitsland moest staan voor het volgende concert, op het Grafschafter Metalfest in Nordhorn. Dicht tegen de Nederlandse grens aan, maar wel een roteind rijden vanuit België.
Tussen de release van Continuum en die van Interbellum leek het soms wel alsof Cathubodua constant op zoek moest naar nieuwe bandleden. Om dan toch een fantastisch album op te nemen en er op zo’n korte tijd live te staan als een goed geoliede machine, dat verdient applaus op alle banken. Je zag op het podium dan ook een band die zich lostrok van alle ketens en die met veel grinta het volle pond gaf. Sara is daarbij meer dan gewoon de zangeres van de band, ze is in alles de ‘war goddess’ van Cathubodua die haar troepen aanvuurt en die met open vizier de strijd aangaat om het publiek voor zich te winnen.
De hoogtepunten van de avond waren Foretelling, Effigy of Aftermath en Will Unbroken. En dan waren er nog confetti-kanonnen bij de intro van Hero of Ages, want de geboorte van een nieuw album vier je toch maar één keer. Voor mijn part mogen dat tegen het volgende album echte, bulderende kanonnen zijn.