De albumvoorstelling van Cathubodua’s Continuum verliep zoals het album zelf: het ene moment lijkt zangeres Sara haar publiek met huid en haar te willen verslinden, het volgende moment dartelt ze over het podium als een vrolijke Disney-prinses. Het opvallendste was nog de gretigheid en het vertrouwen die de hele band uitstraalde op het podium. Die ‘wij kunnen alles aan’-vibe werkte aanstekelijk zodat het publiek meteen mee was. De eerste veldslag werd gewonnen in Aarschot, en met veel overtuiging.
Twee bands mochten het publiek opwarmen in De Klinker in Aarschot. Solitude Within deed dat als eerste band voortreffelijk met catchy symfometal. Zangeres Emmelie is al een flink stuk gegroeid in haar performance op het podium, terwijl de rest van de band daarin toch wat achterblijft. Goede muzikanten en sterke nummers, maar je zou toch willen dat de hele band zich ‘smijt’. Het zou een metalconcert moeten zijn en geen stoffige, zondagse kerkdienst. Solitude Within wist ons niettemin in te pakken met puike versies van Burn, Disappear en Turn Away.
Dat brengt ons naadloos bij de tweede support. Insanity Reigns Supreme bracht in Aarschot een soort van zwarte mis, maar kon maar weinig zieltjes winnen. Veel occulte symboliek op het podium met pentagrammen, schedels, veel rook en een karaf met (nep)bloed, maar in de performance liep het mank. Op de zanger na leken de bandleden als met hun schoenen aan het podium vastgenageld. Dat gebeurt wel vaker in blackened doom-death, maar dan moeten de tracks zo intens gebracht worden dat je omvergeblazen wordt en dat was in De Klinker niet het geval. Zanger Criz James speelt de rol van opperpriester. Als vocalist overtuigt hij meer dan als performer. Hij leunt heel ver achterover tijdens het zingen, wat de eerste drie keer best impressionant is, maar dat is ook zowat het enige dat er gebeurt op het podium. Muzikaal hebben ze hun zaakjes beter voor elkaar en er zijn verzachtende omstandigheden want er zijn recent een paar bezettingswissels doorgevoerd. Afgaand op interviews mogen we binnenkort eindelijk nieuw werk verwachten. Daar kijken we naar uit.
Ook van Thurisaz, dat de ondankbare taak kreeg om na Cathubodua te spelen, verwachten we intussen nieuw studiomateriaal. Deze death/black-band verkeerde in Aarschot in een bloedvorm, maar stond jammer genoeg wel voor een halflege zaal omdat heel wat mensen enkel voor Cathubodua kwamen. Desondanks zette Thurisaz zijn set furieus in met Falling, One Final Step en My Precious Unknown.
Terug naar Cathubodua. Die band heeft het zichzelf niet gemakkelijk gemaakt. De tracks op hun debuutalbum Continuum zijn zo gelaagd dat je als luisteraar goed bij de les moet blijven. Een liveshow moet natuurlijk geen één-op-één-kopie zijn van een album, toch wil het publiek dezelfde magie proeven. Bij de live-vertaling verliezen de tracks van Cathubodua een beetje aan symfonische kracht en progelementen, maar winnen ze punten inzake dynamiek en agressiviteit. Agressiever, sneller, meer gitaren.
In Aarschot speelde de band het album integraal en netjes van begin tot eind. Net als op het album moet het live flink vooruit gaan bij Cathubodua. Drummer Ricardo en bassist Peter houden er flink de pas in en laten maar weinig ruimte voor een praatje tussenin. Bringing the power back to powermetal, een beetje dat verhaal. Gitaristen Kevin en Kyron krijgen live iets meer speelruimte dan op het album. Aarschot was een thuiswedstrijd voor Cathubodua en dus volgden op de reguliere set nog enkele bisnummers: Scarecrow uit de debuut-EP en de ‘tussen’-single The Journey Of Lysilde.
Deze band heeft begrepen dat ze moeten ‘werken’ om gehoord te worden. De speelkansen worden hen niet zomaar in de schoot geworpen en dus moet je – als je een beetje ambitie hebt – het maximum halen uit elke kans die je krijgt. De muzikanten staan dus gelukkig niet de hele tijd naar hun snaren te staren, maar jutten het publiek mee op door gewoon al gretig en hongerig de zaal in te kijken. Het is lang geleden dat we nog een Belgische band aan het werk zagen die die les zo goed begrepen heeft. Bij Cathubodua gebeurt er iets op het podium. Zelfs zonder uitgekiende lichtshow, belleblazer en het opzetten van een lichtkroon houdt deze band je makkelijk ruim een uur bij de les. Zangeres Sara krijgt uiteraard de hoofdrol en de leiding over de troepen. Dat ze een flink stuk kan zingen, dat wisten we al langer. Dat ze met zoveel panache op het podium ronddraaft, dat willen we wel vaker zien.
Continuum is een kantelpunt voor Cathubodua. Het songmateriaal en de live-performance van deze band zijn zo sterk dat het jammer zou zijn mocht dit verhaal niet verder reiken dan Vlaanderen en Nederland.