Inflikted was meer dan zomaar een reünie; de cd markeert een nieuw begin en liet horen dat de chemie tussen de beide broers ongelooflijk sterk was (en is) wat resulteerde in een fantastische cd met composities als Inflikted, Black Ark en Bloodbrawl. Het daaropvolgende Blunt Force Trauma uit 2011 kon voor mij niet tippen aan Inflikted, maar het korte Lynch Mob werkte op mij wel als een rode lap op een stier. Ondertussen heeft Max een cd opgenomen met ‘supergroep’ Killer Be Killed en is naast vaste gitarist Marc Rizzo, Nate Newton (Converge) als bassist aangesteld. Ik ben verwachtingsvol naar Pandemonium en op het eerste gehoor ben ik meteen ook teleurgesteld. Max luistert momenteel naar extreem harde muziek en dat heeft zijn uitwerking op de nummers die hij heeft geschreven. De cd is opgenomen in een soort van geïmproviseerde studio en (bijna) live opgenomen en dat is te horen. Openingsnummer Babylonian Pandemonium is nogal een brij van muziek waarbij de productie niet optimaal is en het stemgeluid van Max helaas niet nadrukkelijk aanwezig is. Het is wel bruut, evenals Bonzai Kamikazee, Scum en Father Of Hate. Met I Barbarian kom ik er een beetje in. Niet dat dit nummer nu veel langzamer is of minder energiek, maar in het nummer kom ik elementen tegen die ik op de vorige twee cd’s zo kon waarderen. Bijvoorbeeld het geweldig krachtige drumwerk van Iggor en de snoeiharde, ijselijke gitaarsnerpen van Max en Marc. Deze sirene wordt nog eens dunnetjes over gedaan in Cramunhao. Het ritme is goed aanwezig en de langzamere stukken met de zware zang van Max wordt goed afgewisseld met snellere stukken. Wanneer de gitaarsirene even stilhoudt, raggen de bas van Nate en het drumwerk van Iggor er even overheen, waarna het nummer nog even spettert. In Apex Predator en Insurrection produceert de band wederom een muur van geluid waar niet een-twee-drie een touw aan vast te knopen is. Waar ik nog warm van wordt zijn daarna zeker Not Losing The Edge, The Crucible (met onder andere zang van Nate Newton) en Deus Ex Machina. De nummers zijn opgebouwd rond een ijzersterke riff en kennen een diversiteit aan ritmes, snelheden en intensiteit. In slotnummer Porra komt een stukje tribal terug, zoals we dat van Roots kennen. Max en kornuiten gaan nog één keer flink uit hun dak, waarbij tribalritmes en het geluid van de flamencogitaar een centrale rol spelen en compleet geïntegreerd zijn in het nummer.
Pandemonium is een cd met een nieuw geluid van Cavalera Conspiracy waar ik in eerste instantie enorm aan moest wennen. Mijn referenties aan de vorige cd’s waren mijn leidraad waardoor ik even op het verkeerde been werd gezet. Pandemonium is echter een cd geworden die alles van Cavalera ademt en waar, na enige luisterbeurten, het karakteristieke geluid soms verborgen zit en soms wat meer aan de oppervlakte drijft. Ik geloof dat voor mij Inflikted dé ultieme metalplaat is, maar Pandemonium heeft genoeg uitstekende nummers om omarmt te mogen worden door het metalpubliek. Ik hoop van harte dat de beide heren met de band volgend jaar de Benelux aan zullen doen voor een optreden.