Het Amerikaanse Cave Moth is niet voor een gat te vangen en valt zodoende niet te classificeren. Wanneer we daar dan toch een poging toe doen, beweegt de band zich ergens voort tussen Grindcore, Jazz, Noise en Mathcore. Met slechts één album op zak is de band toch meer een groot liefhebber van EP’s. Daarom is het wederom tijd voor een nieuwe extended play. In Memory Eternal is de naam van deze korte schijf en zal fans van Holy Fawn, Heretoir en Pianos Become The Teeth weten te bekoren.
Slechts vier nummers met een kleine tien minuten aan auditief genot krijgen we voorgeschoteld, maar in deze korte periode weet dit ensemble genoeg herrie te creëren. Zo worden de atmosferische instrumentaties goed ondersteund door een combinatie van gekrenkte vocalen en een bijzondere variant van schone zang. De afwisseling van progressief/technische riffs en Mathcore werkt uitstekend en biedt veelvuldig de ruimte tot instrumentaal vernuft. Dat noise een key element is in de muziek van Cave Moth is vooral terug te horen in de outro’s van de nummers. Deze mogen dan wel uniek zijn, maar duren erg lang en halen de vaart uit deze toch al korte schijf.
Cave Moth maakt meervoudig gebruik van samples, waardoor de hoeveelheid daadwerkelijke muziek karig blijft. Wanneer er daadwerkelijk muziek uit mijn speakers blaast, is het ook gelijk genieten geblazen. Helaas wordt dat overschaduwd door de hoeveelheid noise, waardoor deze nieuwe EP niet volledig tot zijn recht komt. Ja, verfrissend is het zeker, maar naar mijn bescheiden mening richten deze Amerikanen zich te veel op randzaken.